Zoals een zoen ver naast een wang kan belanden, vervliegt het gros van de wensen voordat ze je daadwerkelijk kunnen raken. Ik betrapte mezelf de afgelopen dagen tenminste op een veelheid aan gemeenplaatsen, kan ik wel zeggen, en kwam af en toe niet verder dan: „Ja, jij ook.”

Het wordt al anders als iemand je aankijkt en oogcontact zoekt. Een hand vasthoudt. Misschien een speciaal gebaar maakt, een extra kneepje in je arm, al heeft dat niets te zeggen als diegene dat bij iedereen doet en het ook bij jou jaarlijks herhaalt. Soms voegt een bekende iets persoonlijks toe, betrekking hebbend op je omstandigheden. Die in de regel zelden uitzonderlijk zijn, want wie kent er geen ziekte of verdriet in de breedste zin van het woord? Natuurlijk hopen bij sommigen de tegenslagen zich dermate hoog op dat het tot sprakeloosheid leidt, zoals dat de vrienden van Job zeven dagen lang overkwam.

Dat is misschien wel de essentiële vraag, of je om te beginnen tot zwijgzaamheid in staat bent. En dat zwijgen voorbij, ten slotte de juiste woorden weet te vinden, ook voor 2013, en zelfs als die ander dit jaar voor zich ziet liggen als een dal van diepe duisternis. Het wordt ons met e-mail en toepasselijke kaarten voorzien van voorgedrukte en al even geschikte Bijbelteksten weliswaar gemakkelijk gemaakt om ons fijn achter te verschuilen, maar dat kan precies hetzelfde effect hebben als de gebruikelijke dooddoeners. Komt tijd, komt raad. Je moet maar veel omhoogkijken. Moed houden. De tijd heelt alle wonden.

Job legde in zijn antwoord aan Bildad haarscherp de vinger bij de zere plek toen hij hem antwoord gaf op een betoog dat weliswaar uitvoerig genoeg was, maar weinig getuigde van een groot invoelend vermogen. Hij vroeg Bildad fijntjes wie hem de woorden had ingefluisterd en wiens geest door zijn mond had gesproken.

De wijsheid is verborgen, erkende Job, maar hij was gelukkig zelf degene die wist waar zij te vinden was.