De opvallendste projecten in Centraal-Azië zijn pijpleidingen, vooral de aardgasleiding vanuit Turkmenistan. China werkt ook aan verbetering van de transportnetwerken in de regio. Het land bouw nieuwe spoorlijnen, wegen en tunnels, bijvoorbeeld in Tadzjikistan. Ook verstrekt China gunstige leningen aan Centraal-Aziatische landen en probeert het de educatieve en culturele banden te versterken.

Waarom China dit precies doet, blijft onduidelijk. Volgens de Amerikaanse analist Alexandros Petersen van het Woodrow Wilson Center, dat het Chinese beleid in Centraal-Azië bestudeert, heeft Peking geen grootse strategie voor Centraal-Azië. „Beleid ontstaat uit ad-hocovereenkomsten via verschillende bedrijven en overheidsorganen. Wel vloeien er op dit moment allerlei activiteiten samen.”

Op verschillende fronten lijken Chinese banden met Centraal-Azië op die van China met Afrika en Latijns-Amerika. Er ligt een sterke nadruk op de winning van delfstoffen. De strategie van Peking in Centraal-Azië „is wellicht een afspiegeling van de bredere Chinese strategie tegenover de buitenwereld”, zegt Sean Roberts, hoogleraar aan de George Washington Universiteit en expert op het gebied van Centraal-Azië. „China richt zich vooral op de import van grondstoffen en de export van goederen.” Centraal-Azië past daar goed in, omdat de regio rijk is aan delfstoffen en de eerste stop is op de westelijke exportroutes die China momenteel aanlegt, zegt hij.

Andere analisten zeggen dat, in het geval van Centraal-Azië, de winning van delfstoffen minder belangrijk is dan het creëren van rust in de westelijke provincie Xinjiang.

„De stabiliteit van Oost-Turkestan of Xinjiang is belangrijk, zowel als het gaat om het aantrekken van investeringen als om het creëren van een veilige plek voor handel en internationale economische transacties”, zegt Kilic Kanat, politicoloog aan de universiteit van Pennsylvania. „Stabiliteit in de regio draagt bij aan de economische plannen van China. Maar eerst moet het huis op orde worden gebracht”, aldus Kanat.

China wil met economische ontwikkeling stabiliteit creëren en separatistische bewegingen onderdrukken. Dat werkt niet zoals bedoeld, zegt Kanat, omdat de ontevredenheid van de Oeigoeren in de westelijke provincies vooral raakt aan politieke en culturele rechten en niet zozeer aan economische kwesties.