Koersplan, heette het product, en het was van Spaarbeleg, een dochter van Aegon. Een van de grote promotors was de broer van een befaamde hoogleraar in de theologie. Je was een dief van je eigen portemonnee als je je geld op een gewone rekening liet staan. Bij Koersplan boekte je rendementen van boven de 
10 procent. Aan het eind van de rit kreeg je een bedrag tot 220.000 gulden belastingvrij uitgekeerd. Nu ben ik nooit een financieel deskundige geweest, maar deze kans mocht ik niet laten gaan. Mijn adviseur straalde bovendien degelijkheid en betrouwbaarheid uit.

De eerste jaren ging het voor zover ik dat kon bekijken leuk, maar allengs werden de rendementen minder. En er bleken addertjes onder het gras te zitten. Van mijn inleg werden allerlei kosten voor duistere doelen betaald. Op de financiële pagina van de krant las ik verhalen die ik niet geheel begreep, maar één ding was duidelijk. Bekende banken en verzekeraars hadden onder mooie namen rare producten ontwikkeld. De eerste les was geleerd. Vest op prinsen geen betrouwen.

In 2004 kreeg ik een telefoontje van een vriendelijke jongeman. Of hij eens bij me mocht komen praten. Ik kon mijn Koersplan inwisselen voor iets veel beters. Rendementplan! Dat leek me wel. Ik kreeg een soort dreigbrief van Aegon over de gevolgen van afkopen, maar liet me daardoor niet afschrikken. Trouwens, ik bleef bij Aegon, maar had nu een zeker­heidsgarantie. Tot begin dit jaar. Toen kreeg ik ineens te horen dat die eraf ging. Omdat Aegon me een product wilde bieden dat beter past bij de eisen van deze tijd. Ik kon het Rendementplan ook op­heffen en het kapitaal laten uitkeren.

Bij de uitkering ontdekte ik dat opnieuw een ver­mogen aan kosten was ingehouden. De som van twintig jaar beleggen bleek amper goed voor een aardige tweedehands auto. Ik heb me boos gemaakt over bankiers. Zeker op de lui die bewust giftige producten ontwikkelden. Het lijkt me logisch dat dit soort lieden levenslang krijgt in plaats van een bonus of een gouden handdruk.

Toch lig ik niet wakker van mijn beleggingsfiasco. Ik heb er een tweede belangrijke les door geleerd. Via een sober levende collega, aan wie ik vroeg waar zij haar vermogen had belegd. Ze antwoordde, in lichte verwarring: „Ik hoop in de hemel.” Daar ligt het veilig opgetast. Niet voor niets adviseerde Paulus de rijken om door heilige vrijgevigheid zichzelf een schat te verzamelen voor de toekomst. Met zo’n adviseur ben je op termijn het beste uit.