Dat blijkt uit promotieonderzoek van pedagoge Daisy Smeets. Op 20 december promoveert Smeets.

De pedagoge onderzocht in welke mate digitale prentenboeken de woordenschat van kinderen vergroten. Zogenoemde levende boeken, ook wel videoboeken genoemd, kunnen bijzonder effectief zijn, zo blijkt uit het onderzoek. Kenmerkend is dat illustraties vervangen zijn door bewegende beelden: de camera zoomt bijvoorbeeld in op details in de afbeelding waar de tekst op dat moment over vertelt. Smeets: „Anders dan in een tekenfilm zijn die animaties expliciet bedoeld om gesproken tekst aan beelden te koppelen en zo de vaak complexe taal in prentenboeken concreet te maken. Van boeken met dit soort animaties leren kleuters meer moeilijke woorden dan van prentenboeken met stilstaande illustraties.”

Smeets onderzocht de effectiviteit van videoboeken ook bij leerlingen in het speciaal onderwijs die een grote taalachterstand hebben. Kleuters met ernstige taalmoeilijkheden blijken niet gebaat bij achtergrondmuziek of andere geluidselementen. Integendeel: als de taalontwikkeling moeizaam verloopt, maken zulke toevoegingen het juist veel moeilijker om nieuwe woorden te leren.

Er bestaan ook interactieve prentenboeken-apps: na aanraking van bepaalde elementen in de illustratie volgt een animatie of geluid. Smeets: „Uit mijn onderzoek blijkt dat extra uitleg over moeilijke woorden een goede invulling is voor dit soort hotspots. Kinderen leren meer moeilijke woorden als de computer deze extra uitleg geeft, zoals ze ook meer leren als een ouder of leerkracht tijdens voorlezen moeilijke woorden toelicht.”