Als we er na een paar minuutjes fietsen zijn, heeft Sybe weinig zin om al af te stappen. Hij probeert ervandoor te gaan, maar ik krijg zijn armpje nog net te pakken en neem hem mee de winkel in. Daar word ik in stevig tempo door de smalle gangetjes gesleept. Sybe staat een paar seconden stil voor een antieke radio waar een krakerig deuntje uitkomt. Het kan hem niet lang boeien, want ik word al snel weer meegesleurd.

Ik steek mijn hand uit naar een plantje met een bloemstengel in knop, op ooghoogte van Sybe. Te laat. Een kleine hand is net iets sneller en het stengeltje wordt afgeknakt. Ik draai me om om het plantje mee te nemen als ik een vreselijk lawaai hoor. Op de grond staat een antieke weegschaal met koperen schalen. Eén daarvan rolt nu door de winkel. Het bloed stijgt naar mijn wangen, het winkelmeisje kijkt snel de andere kant op en Sybe heeft de grootste lol. Als ik hem vermanend toespreek moet hij nog harder lachen. Met moeite krijg ik de schaal weer op zijn plek, ondertussen Sybes armen vasthoudend. Snel geeft hij nog een schop naar de weegschaal. Wegwezen hier! De deurpost is bekleed met takken waar hij er in het voorbijgaan een paar afrukt. We gaan maar naar de no-nonsense bloemenkraam op de markt. Ik parkeer de fiets op veilige afstand van de bakken met snijbloemen en wijs de bloemen die ik wil hebben aan. Het meisje is begripvol en zet ze nog in de fietstas ook. Ondertussen eet Sybe een paarse dahlia, maar dat zie ik pas als we weer wegrijden. Gelukkig zijn dahlia’s eetbaar…

Na dit fiasco duurt het een paar maanden voordat ik het waag om Sybe weer mee te nemen naar de stad. Hij heeft een winterjas nodig en die moet hij toch even passen. Ik ben natuurlijk al op vooronderzoek geweest en heb een jas weg laten hangen. We lopen direct naar de kassa om naar de jas te vragen. Achter ons staat een tafel met stapeltjes kleding. Op het moment dat ik me dat realiseer, zeilt er een stapel broeken naar de grond. Hup, vijf overhemdjes erachteraan. Ik klem Sybe tussen mijn knieën om alles terug te kunnen leggen, maar hij graait een plakbandhouder van de toonbank en smijt die met een klap tegen de vloer, gevolgd door een kledinghanger. We zijn nog geen minuut in de winkel. Ik kom handen en voeten tekort en mijn geduld is op. Ik sjor Sybe in de jas terwijl hij alle kanten op draait en geen seconde stilstaat. Het is een mooie jas, maar de mouwen zijn te lang. Jammer dan, we gaan niet naar nog meer winkels. Met Sybe tussen mij en de toonbank geklemd reken ik snel af en dan blazen we de aftocht.