Als alles goed gaat met het kind is een gesprekje van tien minuten voor een juf of meester niet zo moeilijk. Het rapport wordt nog eens doorgenomen en de leerkracht heeft hooguit een opmerking over het handschrift van deze leerling. „Erik zou eens wat netter moeten leren schrijven.” Ouders knikken begripvol, al is vader in zijn hart eigenlijk wel trots dat zoonlief de traditie van ”hanenpoten schrijven” binnen de familie in stand houdt. En voor de rest? De meester ziet de eindtoets met vertrouwen tegemoet: „Dat wordt wel havo/vwo.” Ouders tevreden, leerkracht tevreden.

De volgende leerling heeft de meester al hoofdbrekens gegeven. O, niet qua gedrag. Wouter is een fijne leerling, sociaal, ijverig en vriendelijk. „Maar de toetsresultaten vallen tegen”, vindt de meester en hij kijkt zorgelijk als hij de ouders van Wouter het lokaal binnenlaat. Want hij gaat de ouders vertellen dat hun zoon naar het vmbo „moet.” „Wouter is vooral gemotiveerd als hij bezig is met technische dingen.” De ouders kijken ongerust. Nu ligt een middelbareschooltijd binnen het vmbo voor hun zoon in het verschiet.

Vreemd eigenlijk dat veel ouders nerveus worden als het woord vmbo valt. Waar komt die vrees vandaan? Door al die verhalen over voortijdig schoolverlaten? Of omdat werken met je handen niet zo hoog staat aangeschreven? Ik vrees het laatste. Het lijkt wel of ouders hun kind liever postzegels laten plakken op een kantoor dan dat ze een goed vak leren. Terwijl we het toch prettig vinden dat bij lekkage de (vmbo-opgeleide) loodgieter aanbelt. En dat we bij de bakker vers brood en lekkere bolletjes kunnen kopen.

Vmbo-leerlingen hebben soms (veel) moeite met de theorie, maar zijn geweldige doeners. De leraren weten dat en houden daar rekening mee. Vmbo-leraren dragen met veel enthousiasme hun vakkennis over aan de leerlingen. Zij zien hoe de leerlingen ingespannen bezig zijn met hun praktijkopdrachten. En de leerlingen zijn trots op hun prestaties.

Waar ik me zorgen over maak, is de waardering voor dit werk. Het valt me op dat er door ouders vaak vol trots gesproken wordt over de zoon of dochter die studeert aan een universiteit of hogeschool. Echter de opleiding van zoonlief voor machinebankwerker of timmerman is vaak snel verteld. Het lijkt soms bijna of ouders zich ervoor schamen. Jammer vind ik dat, en absoluut onnodig. Geef ook deze kinderen de waardering die ze verdienen.