Olle hoeft geen bril, dat weet hij zeker. Als hij in de trein zit, ziet hij bijvoorbeeld velden vol „snuivende bizons (...) met horens als toren­spitsen.” Maar Olles pinnige juf is niet tevreden als hij vogels met grote snavels ziet in plaats van de letter A. Hij wil geen bril, maar „je begrijpt wel wie er niet zijn zin kreeg.” Die summiere tekst is in combinatie met de plaat waarop Olle in een brillenwinkel staat veelzeggender dan duizend woorden. Met bril verandert Olle uit ”Olle wist zeker dat hij geen bril nodig had” van een fantasierijk, zelf­verzekerd varkentje in een verveeld varkentje in een saaie wereld. De tekst van Joukje Akveld –die veel óver kinder­boeken schrijft– en zeker ook het beeld van Sieb Pos­thuma –per pagina een omkaderde tekening in rustige tinten– laten dat prachtig zien. Alleen de laatste pagina had wat sterker gekund.