Daarom werd hij diplomaat. Totdat de Katholieke Volkspartij (KVP) hem in 1952 riep tot het ministersambt op Buitenlandse Zaken.

Helemaal vanzelf ging dat trouwens niet. Premier Drees vond dat er al te veel rooms-katholieke ministers van Buitenlandse Zaken aan het Europese overleg zaten, maar stond het toch toe.

En zo begon de legende van Luns. Elsevier heeft ter gelegenheid van zijn tiende sterfdag een mooi lees- en kijkboek gemaakt. Zowel tekst als beeld is van hoog niveau.

Zelden verscheen Luns zonder stropdas of krijtstreeppak in het openbaar. Uiterlijk vertoon was voor hem zeer belangrijk. Hij hechtte daarom ook zeer aan zijn positie van minister (1952-1971) en later van secretaris-generaal van de NAVO (1971-1984).

Niet iedereen hield van hem. Al in de jaren zestig kreeg hij het te kwaad met de Duitse bondskanselier Adenauer. Die heeft eens gezegd dat als alles tegenzit, de Bondsdag dwarslag en hij ook nog eens kiespijn had, er tóch nog iemand was die het slechter had getroffen: mevrouw Luns.

Later was het de linkse minister Vredeling van Defensie die de NAVO-topman kapittelde. „Hij praat naar dat-ie verstand heeft, en dat is niet veel.”

Luns bereikte zijn politieke hoogtepunt tijdens de kilste jaren van de Koude Oorlog. Voor Europa was er toen maar één devies: aanschurken tegen Amerika. Daarin ging Luns voor, in het Nederlandse belang.

Boekgegevens

”Joseph Luns”, J. W. L. Brouwer en C. M. Megens; uitg. Elsevier, Amsterdam 2012; 102 blz.; € 8,95 (incl. verzending); te bestellen via 0314-358 358 of via elsevier.nl/luns