Het vinden van het pad was al een puzzel op zich. Ergens stak de route de grote weg over, maar waar? We liepen hier een weggetje in, daar een weggetje in. Totdat we eindelijk ergens een aanduiding van de langeafstandswandeling vonden. Gelukkig, we zaten goed.

Een eindje voor ons uit was het pad nog zichtbaar, maar doordat het afboog, verborg het zich al snel tussen de kniehoge bosschages. Hoewel we het landschap konden overzien, was het telkens weer verrassend via welke kant het pad ons omhoog leidde door het lage struikgewas. Soms was er een splitsing. Het teken van de wandelroute leidde ons verder.

De klim viel nog tegen. Over glooiende heuvels kan het knap steil zijn. We buffelden door om af en toe op te kijken en in te schatten hoe de weg zou gaan en daarmee hoe lang het klimmen nog zou duren. De weg ging anders dan wij dachten: een wijdere boog die weliswaar langer was, maar minder intensief dan de kortste afstand. Via veel gekronkel en gezigzag was daar dan eindelijk het hoogste punt met een magnifieke uitzicht naar alle kanten. Daarna volgden meer mooie vergezichten met steeds nieuwe heuveltoppen, tot het moment brak aan om echt terug te moeten gaan.

Opnieuw liepen we langs het hoogste punt van het pad en daarna de steile afdaling. Vanaf boven zag je precies waar het pad liep. Wat een verschil met de heenweg. Van beneden af moet je maar afwachten hoe je verder gaat. Van boven af weet je precies hoe het zal gaan.

Intussen waren er meer mensen wakker geworden en onderscheidden we hier en daar een stipje, bezig met de klim; ploeterend om boven te komen. Terwijl zij ons passeerden, vroegen sommigen of het nog ver was. Niet ver, wel zwaar. Maar bovenop is het prachtig! Met hernieuwde energie stapten ze weer verder.

Ineens dacht ik aan onze Schepper Die van bovenaf kijkt en alles overziet. Hij weet hoe alle wegen lopen. Hij weet ook welk pad voor ons het geschiktst is, want hij overziet heel ons leven. Hij weet wanneer we aanwijzingen nodig hebben. Hij weet alles. Wij daarentegen weten juist niets. We zien maar een klein stukje van onze weg. Of het linksom of rechtsom moet, weten we vooraf niet. We weten niet wanneer er een splitsing komt. Wel weten we dat de Heere er is en dat Hij betrokken wil zijn bij ons leven. Hij wil de Gids zijn op onze weg. Als we onszelf aan Hem mogen toevertrouwen, zal Hij leiden. Gelukkig als je biddend je weg mag gaan en op tweesprongen een markering ontdekt en weet dat de ene weg juist is en de andere niet.

De zomervakantie ligt intussen ver achter ons. Toch moet ik juist in deze maanden weer regelmatig denken aan deze wandeling. Vooral omdat er zich keuzemomenten aandienden: zal ik wel of zal ik niet? Wij overzien onze weg niet. Wij kunnen met ons beperkte blikveld niet bekijken of een bepaalde stap verstandig is. Het is ontspannend om het dan in de hand van de Heere over te laten en Hem te vragen om de weg te wijzen. Als een bepaalde nieuwe weg vormend kan zijn voor latere taken, zal Hij wel deuren openen. En als ze dichtblijven, dan is het ook goed. Want Hij weet het beter. Hij overziet alles en weet wat goed is.

Intussen is voor mij een nieuwe weg opengegaan met nieuwe bezigheden. Deze weg betekent dat ik veel van mijn huidige activiteiten los moet gaan laten. Vandaar dat ik met deze column afscheid neem van u als lezer. Van harte wens ik u Gods leiding toe op uw levensweg.

De auteur is psychologe en moeder van een zoon van 14 jaar en twee dochters van 18 en van 20. Reageren? gedachtegoed@refdag.nl