Barak zal zijn ambt neerleggen zodra er na de verkiezingen van 22 januari een nieuwe regering is gevormd.

De aankondiging van zijn aftreden kwam tamelijk onverwachts. Baraks populariteit was immers toegenomen dankzij de operatie Wolkkolom, die Israël de afgelopen weken tegen Hamas in de Gazastrook voerde. Baraks Atzmautpartij zou volgens de peilingen echter slechts op enkele zetels kunnen rekenen.

Barak zei dat zijn beslissing voortvloeit uit het verlangen meer tijd met zijn familie door te brengen en dat het tijd is om plaats te maken voor jonge politici. Deze woorden werden gisteren door commentatoren in de Israëlische media echter weinig serieus genomen. Barak was namelijk nog maar net uitgesproken, of de speculaties over zijn volgende stap deden de ronde. Sommigen menen dat Netanyahu hem bij een volgend kabinet kan vragen opnieuw minister van Defensie te worden.

Barak (Ehurd Brog) werd in 1942 in de kibboets Mishmar HaSharon in Palestina geboren uit Oost-Europese ouders. Hij was klein van postuur en leek geen topmilitair te worden, maar eerder een voortreffelijk pianist, wat hij overigens ook is.

Barak studeerde wis- en natuurkunde en economisch management, maar eenmaal in militaire dienst bleek hij op zijn 17e zijn draai te hebben gevonden als militair. Wat volgde was een veel­bewogen militaire en politieke carrière. In 1959 ging hij het leger in en klom hij op tot een van de meest gedecoreerde militairen. Hij diende als commandant bij diverse missies in oorlogen en antiterreurcampagnes. Barak klom op tot de hoogste rang, die van chef-staf in de rang van luitenant-generaal.

Zijn politieke carrière bij de Arbeiderspartij was veelzijdig. Hij was onder meer minister van Binnenlandse Zaken en van Buitenlandse Zaken. In 1997 werd hij gekozen tot partijleider. Het premierschap wachtte in 1999, nadat hij bij de verkiezingen Likud­leider Benjamin Netanyahu had verslagen.

Barak onderhandelde in juli 2000 in het Amerikaanse Camp David met PLO-leider Yasser Arafat over een slotakkoord, maar ze bereikten geen overeenstemming. Eind september van datzelfde jaar brak de zogeheten al-Aqsaopstand onder de Palestijnen uit, die in de daaropvolgende jaren een zware tol eiste. Barak werd in maart 2001 opgevolgd door Likud­leider Ariel Sharon.

In 2007 werd Barak opnieuw gekozen tot leider van de Arbeiders­partij. Premier Ehud Olmert benoemde hem tot vicepremier en minister van Defensie. In 2009 bekleedde hij deze functie eveneens in het kabinet van Likud­premier Netanyahu. Bij de verkiezingen van 2009 behaalde zijn Arbeiderspartij overigens slechts dertien zetels.

In de Arbeiderspartij bestond echter grote ontevredenheid over Baraks samenwerking met Netan­yahu, toen bleek dat het vredesproces onder deze premier van Likud nergens toe leidde.

In 2011 stapte Barak echter met vier andere partijgenoten uit de Arbeiderspartij en richtte zijn eigen Atzmautpartij (Onafhankelijkheid) op. Daarna bloeide de Arbeiderspartij onder leiding van Shelley Yachimovich weer op.

Barak en Netanyahu werkten nauw samen. Beiden waarschuwden voor het gevaar van een nucleair bewapend Iran. Maar Barak vreesde dat Netanyahu te veel wilde afwijken van wat de Amerikanen voor ogen hadden. Barak zorgde voor goede relaties met Washington en slaagde erin een nauwe militaire samenwerking met de Amerikanen op te bouwen. Onder zijn bewind ontwikkelde Israël een formidabele verdedigings­capaciteit tegen binnendringende raketten.

Barak, een strategisch en analytisch denker, vormde in het kabinet-Netanyahu een rem op rechts-radicale elementen.

Gisteren hadden politici overwegend lof voor zijn carrière. Ze wezen erop dat Barak veel heeft bijgedragen aan de veiligheid van het land. De kans bestaat dat hij opgevolgd zal worden door een minister uit de gelederen van Likud. Dat zal naar verwachting leiden tot een hardere aanpak van de Palestijnen en tot meer internationaal protest.