In het prachtig uitgevoerde prentenboek ”Thuis” wordt dit knap beschreven door Vrouwke Klapwijk en Annerieke Berg. Jing, de hoofdpersoon van dit boek, komt er op pijnlijke wijze achter hoe lastig het kan zijn om over je familie te moeten vertellen. Op school vraagt Jings juf of ieder kind foto’s van zijn of haar vader en moeder wil meenemen, om te laten zien op wie hij of zij lijkt.

Precies daar beginnen voor Jing de moeilijkheden. „Op wie lijkt zij? Niet op papa. Niet op mama. Niet op Mees, niet op Laura, niet op Tim. Zij lijkt op niemand van haar familie. OP NIEMAND.” Helemaal erg wordt het als een klasgenootje uit haar klas roept: „Kan Jing wel meedoen? Is zij wel echt?”

Jing probeert een oplossing te bedenken. Helaas wordt het probleem alleen maar groter. Ze sluit zich af voor haar familie en vriendinnen, waardoor ze zich nog eenzamer en verdrietiger voelt. Uiteindelijk komt de waarheid aan het licht, wanneer de juf opbelt naar Jings moeder, omdat ze de zaak niet vertrouwt.

Jings moeder reageert begripvol op Jing en helpt haar kind om haar verwarde gevoelens te begrijpen. Ze vertelt Jing dat het niet vreemd is wat zij ervaart en dat veel adoptiekinderen dezelfde gevoelens als Jing hebben. Ze leert Jing ook dat haar gevoel heel normaal is, dat ze soms verdrietig maar ook soms boos zal zijn omdat ze niet bij haar geboortemama is. De moeder van Jing omschrijft het als een soort heimwee. „Een raar soort heimwee, dat wel. Want heimwee heb je vaak alleen naar iets wat je kent. En je geboortemama ken je niet.” En, zo voegt ze er ten slotte aan toe: „Je lijkt niet op ons, maar je hoort wel bij ons. En dat is veel belangrijker.”

Aan het eind van het verhaal maakt Jing een fietstocht met haar adoptiefamilie, en dan ervaart ze ook hoe blij ze met hen is. En op dat moment realiseert ze zich dat haar huis ook echt haar thuis is.

Het boek geeft een realistisch beeld van moeilijkheden waar adoptiekinderen mee te maken kunnen krijgen, en hoe adoptieouders het kind hierin kunnen begeleiden. De lijn van de Basic-Trusttheorie (het versterken van het basisvertrouwen) is hierin duidelijk te herkennen. Daarnaast geeft dit verhaal aan hoe belangrijk de communicatie tussen school en thuis is, en waar leerkrachten op bedacht kunnen zijn.

”Thuis” is een fraai uitgevoerd prentenboek en werkboek in één, geschreven voor adoptiekinderen in de leeftijd van 6 tot 10 jaar. Over de opzet van het boek is grondig nagedacht. Zo begint dit prentenboek met een voorwoord van de auteurs voor adoptieouders hoe zij dit boek het beste kunnen gebruiken. Zij raden bijvoorbeeld aan om het boek voor te lezen omdat er bij het kind allerlei gevoelens naar boven kunnen komen, waar je als ouder dan meteen op kunt inspelen. Wil het kind het toch zelf lezen, dan adviseren de auteurs terecht om alert te zijn op de reacties van het kind.

Het boek wordt afgesloten met 24 vragen die de ouders met hun kind kunnen bespreken. Ook bij deze vragen zijn handreikingen toegevoegd. Nelleke Polderman (gz-psycholoog/adoptiedeskundige) geeft hierbij de tips hoe je het gesprek kunt voeren.

Dit boek is in de eerste plaats een aanrader voor (aspirant-)adoptieouders. Zij kunnen hun kind hiermee helpen om zich helemaal ”thuis” te laten voelen. Ook voor leerkrachten biedt dit boek nuttige informatie en handreikingen.

Boekgegevens

Thuis, Vrouwke Klapwijk en Annerieke Berg; uitg. Callenbach, Utrecht, 2012; ISBN 978 90 266 0220 7; 48 blz.; € 19,95.

Lees hier een serie artikelen over adoptiekinderen.