Dat zei oud–minister d’Ancona maandag voor de tijdelijke commissie Onderzoek Integratiebeleid. D’Ancona was in 1981 en 1982 staatssecretaris van Sociale Zaken en Werkgelegenheid in het kabinet–Van Agt–II. Van 1989 tot 1994 was ze minister van Welzijn, Volksgezondheid en Cultuur in het kabinet–Lubbers–III. In die functies was zij onder meer betrokken bij allochtonen en emancipatie.

D’Ancona liet zich niet verleiden om het integratiebeleid af te kraken. Zij vindt dat het ook best succesvol is geweest, maar dat het in sommige stadswijken is misgegaan. „Maar er is echt iets op gang gekomen, veel gerealiseerd. Ik zie nu overal allochtonen goed meedoen. Maar natuurlijk weet ik dat er ook uitvallers en mislukkingen zijn", aldus d’Ancona. Ze meent dat er weinig instrumenten zijn ingezet op de punten acceptatie en tolerantie.

Volgens d’Ancona is moeilijk aan te geven wat het integratiebeleid precies inhield. Zo veranderden telkens de definities over minderheden en waren er geen meetbare doelstellingen, zodat het beleid niet geëevalueerd kon worden. De doelstellingen waren in haar ogen ook niet makkelijk te formuleren, omdat er veel waardeoordelen aan vast zitten. Wel heeft d’Ancona in haar tijd de afzonderlijke programma’s gemeten.

Er was in de jaren tachtig en negentig niet echt sturing of coördinatie om integratie te bevorderen. Haar ministerie deed van alles zelf, samen met het veld van welzijns–, sport– en cultuurorganisaties.

D’Ancona staat nog altijd achter het behoud van eigen identiteit als het gaat om integratie. „Ik ben nog steeds voor, al mag je dat tegenwoordig niet meer zijn. Maar wat is ertegen?" Het wordt volgens haar juist een veelkleurige samenleving als je opgaat in het grotere geheel, maar met je eigen identiteit. In het kabinet was er volgens haar eigenlijk weinig discussie over het al dan niet behouden van de eigen identiteit.