In kranten en op internet las ik verhalen van mensen die grote financiële problemen voorzagen. Zelf moest ik ook wel even slikken.

Neem nu alleen maar het feit dat het plan er ligt om de schoolboeken niet meer gratis te verstrekken. Met drie kinderen in het voortgezet onderwijs betekent dat een flinke kostenpost. Ook ik sloeg aan het rekenen. Hoe zouden we de gevolgen van al die plannen kunnen compenseren? Nog meer bezuinigen? Waarop? Zijn er mogelijkheden voor extra inkomsten?

Intussen werd het gemor om mij heen steeds harder. Je hebt dan de neiging mee te gaan doen. Tot ik me realiseerde dat er niets te morren valt!

Weet u dat Nederland in 2012 op de negende plaats staat in de top tien van de rijkste landen ter wereld? Moeten wij dan mopperen? Hoeveel zal er straks weer uitgegeven worden aan sinterklaascadeaus, kerstinkopen, vuurwerk en snoeperijen? Wellicht zult u zeggen: „Nou, daar geef ík mijn geld niet aan uit hoor!” Maar wees eens eerlijk en houd uw laatste kassabon eens tegen het licht. Wat staat daar op wat u eigenlijk helemaal niet nodig heeft? Kratje bier misschien? Of chocola? Of snacks? Ik noem maar wat.

Ik ontken niet dat er ook in Nederland veel mensen zijn bij wie het water tot aan de lippen staat. Die hun gezin niet meer elke dag een warme maaltijd kunnen voorzetten. Die de post niet meer durven openen uit angst dat het weer een rekening zal zijn, die niet betaald kan worden. Die sociale contacten mijden, omdat er geen geld is voor cadeautjes of aardigheidjes.

Toch was het deze week dankdag. Dankdag voor gewas en arbeid. En hebben wij, hoe pijnlijk onze financiële situatie ook is, toch niet veel waarvoor we dank aan God verschuldigd zijn? Als we gevoelen en belijden dat we nog geen slok water en geen stukje droog brood verdienen, maar dat alles uit genade verkrijgen, wat blijft er dan véél over. Een dak boven ons hoofd, een bed om in te slapen, kleding om aan te trekken en eten in overvloed. Dan moet de hand toch op de mond gaan en het gemor snel stoppen.

Deze week houdt de hulporganisatie Dorcas weer haar voedselactie. Er worden voedselpakketten samengesteld voor onze allerarmste medemensen in Oost-Europa en in Afrika. En als je kijkt naar de foto’s van die echt arme mensen… dan stop je ook heel snel met mopperen. Dan zijn wij rijk. Zéér rijk.

We leven echter wel in een land waarin flink bezuinigd moet worden. En dat voelen we. Een stap terug doen, doet altijd pijn. We zullen de handen uit de mouwen moeten steken en bidden of onze arbeid gezegend wordt.

En, wat heel belangrijk is, we moeten meer de handen ineenslaan. Sla de blik niet naar binnen, maar richt je op je naaste. Is er iets wat je kunt delen? Deel dan! Samen zijn we rijk.

Teunie Luijk is echtgenote en moeder en houdt het weblog eenvoudigleven.blogspot.com bij.