Vroeger was het stoer dat je haren recht overeind vlogen als je van een plastic glijbaan gleed, waardoor je eruit kwam te zien als een klein punkertje. En vroeger woelden mijn klasgenootjes en ik met blauwe schoolpennen woest door onze haardosjes, waarna de pen een magneet bleek die snippers papier liet zweven. „Staties, dat is staties”, fluisterden wij gewichtig, maar wat het was begrepen wij niet.

Inmiddels weet ik dat statische elektriciteit ontstaat door het pyro-elektrisch effect en het tribo-elektrisch effect en door het, voor mensen overigens vrij onschuldige, piëzo-elektrisch effect. Dus.

Maar ik vind er niks leuks meer aan. Huid en haar knallen het ongevraagd uit als ik deuren opendoe, de kraan aanzet, een stoelpoot beetpak, de verwarming aanraak. De vervelendste vonken komen vrij als ik de auto verlaat en het portier dichtsla. Bam! Bliksemende vingertoppen, sier- en knalvuurwerk. Er is een effectieve oplossing voor: het metaal van het portier beetpakken als je nog in de auto zit en het niet loslaten voor je bent uitgestapt – maar die vergeet ik vaak.

Ondanks allerlei voorzorgsmaatregelen blijf ik een wandelende onweersbui. Zo draag ik nooit synthetische kleding, hebben mijn schoenen lederen zolen en is de huiskamer vloerbedekkingloos. Aan de cv hangen bakjes water die de luchtvochtigheid op peil houden. Tevergeefs.

Al dat statische gedoe leidt er zelfs toe dat ik op vrieskoude dagen mijn lief niet kus voordat ik hem eerst even met één pink heb aangeraakt. Ooit bliksemden namelijk bij die activiteit mijn lippen met ongekend vurige kracht, wat heel romantisch klinkt maar het niet was. De elektrieke kus. Schijnt overigens in de achttiende eeuw een populair experiment te zijn geweest. Een meisje werd voor de ogen van nieuwsgierig toegestroomd publiek elektrisch geladen met behulp van een elektriseermachine, waarna een vrijwilliger het arme kind mocht kussen. Maar voor hij zo ver kwam, sprong de –enorme– vonk al over, waarna de kandidaat in kwestie het er over het algemeen maar bij liet zitten.

Volgens elektrosmognederland.nl – „Elektro Smog: een spannende spanning.”– berooft al dat statische geweld onze „gezonde ademlucht” drastisch van zijn natuurlijke eigenschappen, waardoor wij „kapotte lucht” inademen.

Die kapotte lucht neem ik met een pak zout, maar die spannende spanning houden we erin.

Reageren? ellen@refdag.nl