De cijfers die Stiglitz presenteert, zijn niet mals. Niet meer dan 1 procent van de Amerikanen bezit meer dan eenderde van het totale nationale vermogen. Het gemiddelde inkomen van deze groep bedroeg in 2007 –na belastingen– 1,3 miljoen dollar tegenover 17.800 dollar van laagst geklasseerde 20 procent van de Amerikanen. De meestverdienende 0,1 procent streek iedere anderhalve dag net zoveel op als de ‘minstverdienende 90 procent’ in één jaar.

Nog een paar cijfers. Alleen al de zes erfgenamen van het supermarktimperium Wal-Mart beschikken over een vermogen van 69,7 miljard dollar, oftwel het totale vermogen van de ‘armste’ 30 procent van alle Amerikanen. Bij de rijkste 0,01 procent kwam in de groeijaren voor de crisis 65 procent van de nationale inkomensgroei terecht; sinds de crisis bedraagt dat percentage 93 procent. Terwijl degenen die zich beschouwen als middengroep tijdens de crisis veelal huis en spaarcenten kwijtraakten, gaat het de hoofdverantwoordelijken voor de crisis uitstekend.

De verhouding tussen het jaarinkomen van een gemiddelde topmanager en een gemiddelde werknemer bedraagt tegenwoordig 240: 1. Daarmee heeft de ongelijkheid in de VS een omvang bereikt die sinds de Grote Depressie in de jaren ’30 niet is vertoond.

Volgens vrijemarkttheorieën zijn deze getallen op zich geen probleem; ze prikkelen alleen maar tot (harder) werken. Stiglitz noemt in zijn boek echter een feit dat minstens zo verontrustend is als de door hem gepresenteerde cijfers: de sociale mobiliteit in de VS is inmiddels lager dan in het ‘oude’ Europa. Zo heeft een kind in Denemarken of Groot-Brittannië van wie de ouders horen bij de onderste 20 procent van de samenleving, dubbel zoveel kans zich uit die groep los te maken als een arm kind in de VS.