Ik rijd op dat moment mijn woonwijk binnen, waar doorgaans leven genoeg is dankzij een basisschool, maar waar in de weekenden een serene stilte heerst die slechts wordt afgewisseld met het zachte ruisen van de beuken in het achter de school gelegen hertenpark.

Er is iets gaande in de straat, die wordt geblokkeerd door vier politiewagens. Ik zie een aantal gespierde kerels die, gekleed in grimmig zwart met kogelvrije vesten, het toestromend publiek op afstand houden. Voor mijn huis staat een man met een aangelijnde herdershond. Zijn buren moesten zojuist worden geëvacueerd, zegt hij, maar de achterliggende reden is hem vooralsnog duister.

Het is zondag, er wordt niet gewerkt en vanuit mijn huis zie ik steeds meer mensen zich in de richting begeven van wat later het arrestatieteam blijkt te zijn. Ze zijn in gesprek met elkaar, vragen opwerpend die nog niemand kan beantwoorden. Af en toe deinst er een groepje achteruit. Het duurt al met al drie volle uren. Op termijn gaan gesprekken vermoedelijk allang niet meer over het incident, maar over de buurt, over dat je elkaar zo weinig tegenkomt en ja, hoe gaat het eigenlijk met u en met uw kinderen? Na verloop van tijd wordt er gewezen. Nu weten ze het dus, denk ik. Dat huis, die man of die vrouw. En dan volgen voorlopige analyses.

De dagen daarna druppelen de eerste berichten binnen. Iemand ging door het lint. Een thuis wonend kind was op tijd het huis uit gevlucht. Vroeger werd zo iemand door een veldwachter in de kraag gegrepen en met een ambulance afgevoerd voor een opname. Ik begrijp ook wel dat een dergelijke benadering niet meer gebruikelijk is sinds het aantal om zich heen schietende mensen onrustbarend toeneemt. Dat dit gedrag niet zelden gevolg is van drank- of drugsgebruik en communicatie niet meer mogelijk is. Als het mij was overkomen, dacht ik, was ik er na een blik naar buiten in ieder geval niet rustiger op geworden. Vier politieauto’s aan de ene kant. Aan de andere kant was uit voorzorg eenzelfde blokkade opgeworpen. Een evacuatie en een arrestatieteam voor één persoon die zichzelf niet in de hand heeft

Ik dacht aan de tientonner en de tegenligger. Aan de veldwachter van toen, die in zijn eentje ooit de juiste man op het juiste moment was.