Dat adviseerde N. B. Postema, directeur van de Calvijnschool in Ederveen, vrijdagavond tijdens een vergadering van de Kontaktvereniging van Leerkrachten en Studerenden (KLS) in Barneveld, waarin de zorgleerling centraal stond. Het thema is een vervolg op een bijeenkomst vorig jaar.

Er worden te vaak etiketten, zoals ADHD, geplakt op kinderen, vindt Postema. Door dat te makkelijk te doen, kan de school slecht onderwijs verbloemen, vindt hij. Sociaal-emotionele problemen kunnen juist makkelijk ontstaan als er slecht (lees)-onderwijs wordt gegeven.

De school in Ederveen heeft in 1998 een begin gemaakt met een zorgstructuur. De school kwam er achter dat de spraak/taalontwikkeling van kinderen belangrijker is dan tot op dat moment gedacht en dat niet de sociaal-emotionele ontwikkeling van het kind het belangrijkste is voor de school.

Bij het laatste gaat het om een secundaire ontwikkeling, die niet gemakkelijk te beïnvloeden is. „We kunnen wel uitingen zien, zoals bang zijn, blij zijn en verdrietig, maar het is in principe niet mogelijk een kind dit direct aan te leren. Dit is ook de belangrijkste reden waarom sociaal-emotionele trainingen bijna nooit een langetermijneffect hebben in de basisschoolleeftijd. Het kernwoord in de sociaal-emotionele ontwikkeling is communicatie. Daarbij gaat het om de taal/spraakontwikkeling. Die is het belangrijkste. Het gebruik van een methode voor sociaal-emotionele ontwikkeling is jammer van de kostbare onderwijstijd. Besteed vooral tijd aan rekenen, taal en lezen.”

Postema zei dat op zijn school de laatste jaren goede resultaten zijn geboekt door eerst te werken aan de spraak/taalontwikkeling voordat een definitieve diagnose wordt gesteld.

Zijn stelling leidde tot veel discussie. J. van Braak, docent op de Fruytierscholengemeenschap, constateerde dat op zijn school nogal wat leerlingen goed presteren op spraak/taalgebied, terwijl ze sociaal-emotioneel ver achterblijven.

K. Schaap, GZ-psycholoog bij het Kerstencentrum, erkende het belang van de taal/spraakontwikkeling. Toch zijn er volgens haar duidelijke gevallen waarbij het wel nodig is ‘etiketten’ te plakken. Schaap wees op redenen voor het toenemende probleemgedrag. Ze noemde onder meer de complexiteit van de maatschappij en de toename van problemen in gezinnen. Ze verwees ook naar het gebrek aan mannelijke leerkrachten en op het dikwijls ontbreken van de vaders in de gezinnen.