Pop Anne kijkt nieuwsgierig om zich heen. Als Marieke Booy de pop in handen heeft lijkt het net of die leeft. Als ze praat komen de woorden niet uit haar, maar uit Annes mond. Anne is een Nederlands meisje van „bijna zes jaar.” Ze is hoofdpersonage in het prentenboek ”Ik stuur je de zon” van schrijver Willemijn de Weerd en ook hoofdrolspeler in de bijbehorende voorstelling.

Op een groot scherm prijkt een plaat uit ”Ik stuur je de zon”, getekend door Esther Leeuwrik. De debutant heeft met veel zwier het contrast tussen Nederland en Kenia neergezet. Haar sfeervolle oer-Hollandse of juist Afrikaanse tekeningen luisteren de voorstelling op.

Willemijn de Weerd en Marieke Booy –in de voorstelling gewoon Willemijn en Marieke– staan klaar om te beginnen. Dan klink er een beltoon. „Mijn mobiel”, zegt Willemijn. „Nee, dat meen je toch niet”, reageert Marieke. „Ik moet mijn boek vandaag inleveren”, zegt Willemijn terwijl ze het telefoongesprek beëindigt.

Daar draait vervolgens de hele voorstelling om: het schrijven van het boek. Het verhaalidee wordt geboren als pop Anne –op schoot bij Marieke– haar schoolrugtasje leegmaakt. „Wat is dat nou?” vraagt Marieke aan Anne als ze een foto van een donker jochie opdiept. Het blijkt sponsorkindje Abel te zijn. „Nu weet ik het,” zegt Willemijn. „Mijn verhaal gaat over Abel en Anne.” Ze begint meteen: samen met Anne stuurt ze een brief naar Abel, net als in het boek. „Ik hou van de zon. Maar de zon is nu weg. Ik heb hem al heel lang niet meer gezien.”

Meestampen

„Willemijn is druk met haar boek, zullen wij dan een liedje maken?” vraagt Marieke –in het dagelijks leven violiste– aan de kinderen. Ze tokkelt de wijs van ”In Holland staat een huis”. „Het gaat zo: „Ja, Anne schrijft een brief. Ja, Anne schrijft een brief ja ja, en die brief die gaat naar Kenia...” Doe jij ook mee, Willemijn? Even maar?” Willemijn pakt haar accordeon.

„Wie durft een paar mooie klompen aan te doen en hier vooraan een dans te doen?” vraagt Marieke. „Een klompendans”, zegt Willemijn. „En de andere kinderen mogen gaan staan en meestampen op de maat.”

Booy en De Weerd hebben bewust gekozen voor een voorstelling waarbij ze een rol kunnen spelen die goed aansluit bij henzelf. „Ik ben schrijfster en ik speel gewoon mezelf”, zegt De Weerd. „Daar voel ik me fijn bij. We hebben het accent gelegd op schrijven én op muziek omdat Marieke violiste is.”

Weer klinkt de melodie van ”In Holland staat een huis”. „En Abel krijgt een brief. En de brief is nu in Kenia...” „Trommel maar op je benen”, zegt Booy. „Ja-aa, klompen hebben ze niet in Kenia, maar wel trommels. Hier vooraan staat er een paar. Goed zo. Dit klinkt al echt Afrikaans, hè?”

Gods zorg

De voorstelling leunt sterk op het prentenboek. Gaandeweg leest schrijfster Willemijn haar hele boek voor. „Dat was onze opzet. Je ziet meteen een beetje hoe een schrijver echt werkt. Hoe hij of zij wordt geïnspireerd door alles om hem heen, zoals door een sponsorkindje. Ik heb trouwens zelf een dochter die Anne heet. En ons spon­sorkindje heet echt Abel.”

Ook de brief die Abel naar Anne stuurt en waarin hij vertelt over Gods zorg klinkt tijdens de voorstelling. „Je schrijft dat de zon bij jullie weg is. Maar mijn juf zegt dat de zon er altijd is. Ook als je hem niet ziet. (...) Ik dank God voor jullie. (...) Hij is er altijd. Net als de zon. (...) En ik stuur de zon mee.”

Dat roept vragen op bij Anne: „„Hebben ze in Kenia dezelfde zon als bij ons?” „Ja”, zegt mama. „Het is dezelfde zon.” „En de God van Abel”, vraagt Anne. „Is dat ook dezelfde God?” Mama knikt.”

Dan kijkt Anne naar buiten, want Abel zou de zon meesturen. Ze ziet geen zon; er zitten allemaal wolken voor. „Wat een verdrietig eind voor een boek”, zegt Willemijn. Uiteindelijk komt uit er de envelop een grote, felgele zon. Een tekening. „Ooo”, roept Anne met een hoog stemmetje. Willemijn: „Ik ga het boek meteen veranderen.”

Veilige weg

De christelijke boodschap die in het boek doorklinkt zit „heel bewust” ook in de voorstelling, zegt De Weerd. „Onze eigen Abel schrijft ons ook dat hij voor ons bidt, dat hij God dankt voor ons. En onze Anne heeft echt een keer gevraagd of Abels God dezelfde is als onze God.”

Bij het maken van de voorstelling hield het creatieve duo rekening met het reformatorische deel van de christenen. De Weerd: „Ik heb zelfs aan een hersteld hervormde vriendin gevraagd of het zo kon.” Uiteindelijk speelden ze het stuk tot op heden slechts op één reformatorische basisschool (zie kader). „Scholen kiezen kennelijk de veilige weg, maar ik denk dat onze voorstelling ook voor hen heel leuk is.”

Als het einde van de voorstelling nadert moet er nog een titel voor het boek komen. „Anne en Abel?” vraagt Willemijn. Nee, schudden de kinderen. „Ik stuur je een brief?” Nee, schudden de kinderen, iets voorzichtiger. „Ik weet het”, roept Willemijn. „Ik stuur je de zon.” De kinderen knikken enthousiast. „Het boek is af. Nu heb ik alle tijd om muziek te maken. Wat dachten jullie van het Ik-stuur-je-de-zonlied?”

Laagdrempelig met diepgang

De Prins Mauritsschool in Delft probeerde de voorstelling ”Ik stuur je de zon” uit. Tot op heden als enige reformatorische school. „We kijken er erg positief op terug.”

Leesspecialist Margriet de Graaf regelde de voorstelling.

Waarom boekte u de voorstelling?

„Omdat we rond de Kinderboekenweken altijd activiteiten organiseren. We werken met het actiemateriaal van de Christelijke Kinderboekenmaand en toen we als leerkrachten hoorden dat er bij het prentenboek een voorstelling georganiseerd zou worden, was iedereen meteen enthousiast. We nodigen sowieso vaak schrijvers van de christelijke actieboeken uit. Omdat ik zelf ook kinderboekenschrijver ben en de meeste auteurs ken, kan ik makkelijk contact leggen.”

Sommigen mensen uit reformatorische kring hebben moeite met alles wat enigszins op toneelspel lijkt. Uw school staat hier anders in?

„Onze school is een vrij unieke reformatorische school: in principe is elk kind welkom. De school staat midden in een multiculturele wijk. Het is onze visie om ook kinderen uit de buurt met het Evangelie in aanraking te laten komen. Deze voorstelling konden we niet als bezwaarlijk zien.”

Raadt u de voorstelling ook andere reformatorische scholen aan?

„Ja. We kijken er erg positief tegen aan. We zien geen bezwaren. De voorstelling is in wezen het uitbeelden van het prentenboek met gezellige liedjes erbij. Het themalied heeft diepgang en verwijst op een mooie manier naar God. Daarnaast is ”Ik stuur je de zon” een laagdrempelige voorstelling die goed te volgen is voor kleuters. Er wordt duidelijk contact gemaakt met de kinderen, ze worden bij de voorstelling betrokken, er is veel interactie, er wordt tegemoetgekomen aan de bewegingsdrang van kinderen.”

Interactieve voorstelling rond prentenboek

De voorstelling ”Ik stuur je de zon” hoort bij het gelijknamige prentenboek ”Ik stuur je de zon” (uitg. Ark Media). Dat is een van de drie actieboeken die centraal staan tijdens de Christelijke Kinderboekenmaand, die tot het einde van deze maand duurt.

Het is de eerste keer dat er een voorstelling bij een van de actieboeken van de Werkgroep Christelijke Kinderboeken is gemaakt.

Schrijver Willemijn de Weerd en violiste Marieke Booy, die ervaring heeft als musicus bij kindervoorstellingen, spelen de voorstelling. André Verhagen van poppentheater Het @penstaartje was als regisseur op de achtergrond betrokken bij het schrijven van het stuk.

”Ik stuur je de zon” was binnen enkele weken volgeboekt. Het is mogelijk om De Weerd en Booy uit te nodigen rond de Nationale Voorleesdagen in januari 2013. In overleg is de voorstelling –bedoeld voor kinderen van 4 tot 8 jaar– ook voor andere momenten te boeken (info@ikstuurjedezon.nl).
www.ikstuurjedezon.nl voor het ik-stuur-je-de-zonlied, kleurplaten en andere extra’s.