Dat was even wennen. Als kind leerde ik het zendingswerk kennen door de arbeid van zendeling Van Woerden, werkzaam in het land van ”Bonisa, een kind uit donker Afrika”. Sindsdien zijn zending en zwart voor mij gekoppeld. Niet alleen voor mij, ontdekte ik later. Op zendingsavonden zijn het vooral Afrikanen en Papoea’s –bij voorkeur in traditionele kledij of nagenoeg zonder dracht– die de show stelen. Aan het eind van de avond zingen de opgekomen zendingsvrienden: „En waar men ooit de wildste volk’ren vond”, gedachtig aan het volk op het scherm.

Kerkrade past niet in dat beeld. Net zomin als het Franse Bordeaux, waar de Gereformeerde Zendingsbond sinds 2011 een werker heeft gestationeerd. Toch is die verplaatsing van zendingsactiviteiten volgens mij niet dom. Het bespaart in ieder geval veel reiskosten. En ook de bevolking van Europese steden verdient een missionaris. Misschien wel meer dan menige Afrikaanse stad. Daar kost het doorgaans weinig moeite om in gesprek te komen over God. In Europa is dat tegenwoordig een toer.

Ook uiterlijk is de religieuze aardverschuiving zichtbaar. In het land van Bonisa verdwenen botten en tanden uit neus, lippen en oren. Gelijktijdig ontstond in Europa de gewoonte om lichaamsdelen te doorboren met spelden, spijkers en krammen. Of tatoeages, tot op borsten toe. Nederland is daarin geen koploper. Wie denkt dat we hier in het absolute Sodom wonen, te midden van landen waar het voor een christen beter toeven is, moet eens naar Engeland reizen. Of naar Frankrijk. Of Oost-Europa.

Bij een bezoek aan het voormalige Oost-Duitsland en het zuiden van Polen kwam ik vrijwel geen naturel meisje tegen. Jonge vrouwen hebben er het gezicht geblanket, hoofdhaar en wimpers gitzwart geverfd, de huid voorzien van lugubere afbeeldingen. Ze deden me denken aan Keltische priesteressen. Daarom verwelkom ik de Afrikaanse zendelingen die naar Europa komen, al zou het wel wat efficiënter kunnen. Missionair bevlogen blanken trekken naar Malawi, Mozambique, Ivoorkust…

Onderweg passeren ze zwarte broeders en zusters die de omgekeerde beweging maken. Richting 
Europa, dat het stadium van evangelisatiegebied voorbij is. Het harde heidendom is terug.

Misschien kan het geen kwaad om tijdens een zendingsavond een gothic meisje op het beeldscherm te laten verschijnen. Katja, een kind uit duister Europa. Om vervolgens met elkaar te zingen: „En waar men nu de wildste volk’ren vindt.” Dat zou de realiteitszin ten goede komen.