Over de inhoud kan ik weinig vertellen omdat ik niet bij die 4 miljoen Nederlanders hoor, maar van tijd tot tijd hoor ik anderen erover praten. Een reeks eenzame boeren solliciteert via de tv naar een levenspartner, kijkers reageren en tien dames mogen een afspraakje maken met de boer van hun voorkeur. Elke week wordt de kennismaking intensiever en vallen er wat vrouwen af. Uiteindelijk blijft er één dame per boer over, die samen een reisje maken. Iedere zondagavond worden de kijkers op de hoogte gehouden van de details van de ontmoetingen. Erg efficiënt is het allemaal niet, want uit de statistieken blijkt dat pakweg de helft van die boeren na verloop van tijd toch weer single is of met een ander ging samenwonen.

En ja, je kon er op wachten: het laatste nieuws rond Boer zoekt vrouw is dat sommige boeren juist een man zoeken. Bij boer Willem mochten onlangs drie kerels logeren: Jacob, Jurjen en Klaas. Hij denkt dat de heren zich goed zullen vermaken op zijn bedrijf, vertelt de website.

Zo worden wekelijks 4 miljoen mensen gehersenspoeld in een duivelse strategie het huwelijk te ondermijnen. Eerst door kijkers wijs te maken dat je de beste levenspartner vindt via een soort ratrace en daarna door de indruk te wekken dat het volstrekt normaal is dat je als man een andere man zoekt om je leven mee te delen.

Hoe triest dit ook is, er zit één lichtpuntje aan. Het lijkt erop dat Nederland niet meer tot de voorhoede in de westerse wereld hoort. Boer Willem had zich al een paar jaar eerder opgegeven, maar kennelijk durfde de KRO het toen niet aan. In andere landen waar Boer zoekt vrouw ook draait, waren al eerder homostellen te zien: Duitsland, Zweden en Vlaanderen.

Een ander recent bericht wijst er ook op
dat we niet langer gidsland van de homolobby zijn in Europa. Frankrijk wil snel af van de woorden ”vader” en ”moeder” in officiële documenten vanwege de invoering van het homohuwelijk. Gelukkig zijn we in Nederland nog niet zo ver.

Moldavië

Toch kwam ik afgelopen zomer opnieuw een frappant staaltje van homolobby tegen, tijdens een reis naar Moldavië samen met enkele SGP’ers. Het kleine landje, ingeklemd tussen Roemenië en Oekraïne, kent ondanks het verscheurde politieke klimaat één duidelijke wens: aansluiting bij de Europese Unie. Wie het land bezocht, begrijpt dat meteen, want dit armste deel van Europa kan er daardoor alleen maar op vooruitgaan. Aansluiting bij de EU is echter niet zo gemakkelijk, maakte de Duitse bondskanselier, Frau Merkel, in augustus duidelijk. Er liggen nog verschillende hete aardappelen op het bord, zoals het vrijstaatje Trans-Dnjestrië.

Dat was een tegenvaller voor de Moldavische premier Filat, die zijn uiterste best heeft gedaan om indruk te maken op Merkel. Hij liet de snelweg van het vliegveld naar de hoofdstad renoveren, zodat de bondskanselier geen last zou hebben van de hobbels en kuilen – daar ligt nu ongeveer het enige stukje gladde vierbaansweg van Moldavië.

Ingrijpender was echter een andere maatregel die Filat voor de zomervakantie al regelde: een variant op de Nederlandse Algemene wet gelijke behandeling. Op 25 mei stemde het parlement in met deze zeer omstreden wet, die vooral bedoeld is om homo’s in Moldavië gelijke rechten te geven.

Reden voor die wet is niet dat Moldavië zo’n vrijgevochten land is waar men nu snel het homohuwelijk wil invoeren en waar Boer zoekt man niet eens opzien zou baren. Integendeel: een overgrote meerderheid van de bevolking moet niets van die nieuwe wet hebben, verzekerden christelijke politici ons ter plekke. Vrijwel alle Moldaviërs zijn christen en behoren tot een van de twee orthodoxe kerken die zich tegen deze wet hebben verzet. Dat hielp echter niets, want om in de gunst van Europa te vallen, dien je homovriendelijk te zijn en dus kwam die wet er toch. Hebben homo’s het dan zo slecht in Moldavië? Dat valt mee, er zijn homoclubs en er worden van tijd tot tijd Gay Prides gehouden.

Dit bewijst weer hoe lang de Brusselse vingers zijn. Terwijl aansluiting bij de EU nog decennia kan duren of zelfs nooit toegestaan wordt, terwijl handelsbarrières het land in de greep van de corruptie houden, terwijl een maandinkomen van 100 of 200 euro meer regel dan uitzondering is, moet een land als Moldavië zijn christelijke identiteit toch alvast opofferen op het Europese altaar van het gelijkheidsdenken. En ook hier weer mede aangevoerd door een Nederlandse Europarlementariër, Marije Cornelissen van GroenLinks. Je zou je schamen dat je Nederlander bent.

Er waren al diverse redenen om kritisch te zijn over Europa, maar dit is er weer een. Hier gaat de kost wel héél ver voor de baat uit.

De auteur is adjunct-hoofdredacteur van het RD. Reageren? welbeschouwd@refdag.nl