Elke dag voltrekt deze situatie zich wel een aantal keren, want in mijn buurt leven heel wat katten. En onze hond –het is een vrouwtje– is klaarwakker als ze een kat ziet.

Opmerkelijk is wat er daarna gebeurt. Beide tot het uiterste gespannen zodra de een de ander ontdekt heeft. Steevast opent onze hond opent de aanval, hoewel ze normaliter echt geen agressor is. Ik heb geen idee waarom ze dat telkens doet. Ze heeft het niet zo op katten; die lijken weg te moeten. De meeste katten maken zich schielijk uit de voeten. Een snelle spurt onder een geparkeerde auto of snel onder een hekje door en onze hond heeft het nakijken.

Het kan ook anders. Soms gaat een kat niet op de loop. Dat brengt onze hond direct al wat uit haar evenwicht. Zij probeert het nog eens met een dappere sprong. Maar als de kat niet vlucht, is het met haar moedige gedrag snel gedaan. Ze stopt, deinst terug. Want als een kat blijft zitten, is het oppassen geblazen. Ze weet uit het verleden dat een kat scherpe nagels heeft en dat dit akelig zeer doet op je neus. Daarom liever met een grote boog eromheen als een kat blijft zitten en je geen vat op hem of haar krijgt.

Katten die rustig de hond aankijken, maken indruk. Poezen zijn uitstekend toegerust om een hond van zich af te slaan en toch nemen ze vaak de benen. Iets meer vertrouwen in het effect van blazen en slaan, zouden niet misstaan. Daadwerkelijk vluchten is overigens wel slim als ze werkelijk oog in oog staan met echte ”killers”: honden met brede, wrede kaken die absoluut doorbijten zodra er iets tussen komt.

Terwijl ik wandelend mijn weg vervolg, bedenk ik dat dit opjagen niet alleen speelt bij hond en kat, maar ook bij mensen. Bij kinderen wordt dat soms pijnlijk zichtbaar, met name bij pesten. Een pester voelt dat hij invloed heeft op een slachtoffer en gaat door. Het gepeste kind kijkt met een kloppend hart en grote bange ogen naar mogelijkheden om te ontsnappen. Het slachtoffer neemt soms letterlijk de benen en dan zijn de poppen helemaal aan het dansen. Dat is werkelijk een feest voor de belager: hij krijgt vat op zijn prooi en daar is het precies om begonnen.

Als ik een opgejaagd kind zie, zou ik willen zeggen: „Gewoon blijven zitten, dat is minder erg dan op de loop gaan.” Maar dat is nu juist zo moeilijk als je bang bent. Dan ontstaat vanzelf de neiging tot vluchten zodat de ander je niet meer te pakken kan nemen. Voorlopig tenminste.

Wat maakt dat een kat blijft zitten? Ik weet niets van kattenpsychologie, maar ik denk dat het dier vertrouwt op zijn pootjes, die lelijke klappen kunnen uitdelen. „Ik stel heus wel iets voor, voor jou ga ik niet opzij!” „Ik mag hier best zitten, loop jij maar om mij heen!” Stel dat het een paar keer lukt om op die manier een hond af te poeieren, dan groeit het zelfvertrouwen van de kat. Blijft de kat de eerste keer dan zitten, dan krijgt onze hond hem meestal ook de tweede keer niet van zijn plaats. Dat geldt ook voor mensen. Als je imponerend gedrag van een ander van je af laat glijden, krijgt de ander minder snel macht over je.

Terwijl ik verder wandel, stel ik me voor hoe het zal zijn op de nieuwe aarde. Iedereen kan zichzelf zijn zonder angst. Mensen laten elkaar ruimte en zien Gods beeld in de ander. Honden zullen vast niet meer achter katten aanzitten. Mogelijk dartelen ze allebei over het pad en doen spelletjes. Misschien wel pakkertje of zoiets. Om beurten dan, want het is volmaakt.

De auteur is psychologe en moeder van een zoon van 14 jaar en twee dochters van 18 en van 20. Reageren? gedachtegoed@refdag.nl