Werelddierendag wordt jaarlijks gehouden op 4 oktober, de rooms-katholieke gedenkdag voor Franciscus van Assisi. Die hield –volgens de legende– een preek tegen dieren. Dat doen ze op de Van Stuijvenbergschool niet, maar Jarike spreekt haar poedeltje wel vermanend toe als het de juf niet laat uitpraten.

Acht levende dieren heeft groep 6 meegenomen, En 231 knuffels. „Heel veel voor zeventien kinderen”, vindt de juf.

De levende dieren –met namen als Stamper, Nijntje, Witje, Pluisje en Kittie– worden gekeurd. „Eerlijk kijken”, zegt de juf van groep 6. „En we gaan natuurlijk niet ons eigen dier of dat van je vriendinnetje een cijfer geven, want dan wordt het een 9.” In groep 3 vullen Marlize en Emma een rapport in voor kanarie Krikkie. „Hoe ziet het hok eruit?” Het krijgt een 10 van de dames; de verzorging van het hok een 8. Ook voor de voerbak, de drinkbak en het dier zelf worden glanzende cijfers uitgedeeld.

Annemarijn kan nauwelijks boven haar stapel knuffels uitkijken. „Het zijn er zestien.” Gerrike sleepte er negen mee naar school.

Buiten, in de regen, staat een kleuterklas fluisterend rond een plastic hok. Daarin houdt kalf Rita, zes weken jong, zich schuil. Kinderen zwaaien plukjes hooi voor de opening heen en weer, maar het dier komt niet naar buiten. „Zullen we Rita záchtjes roepen?” stelt de juf voor. Het plein vult zich met schelle stemmen. Juf: „Zag je wat hij met zijn oortjes deed? Zwaai maar.” De klas zwaait en roept luid: „Dag, Rita!”

Het kalf komt naar buiten. Als de kleuterklas weer binnen is.

Door de gang van de school spurt een poedeltje naderbij, zichtbaar blij niet meer alleen in die vreemde ruimte te zijn. „In de klas werd hij te druk”, weet een meester.

Groep 7 gaat met zo veel mogelijk dieren en knuffels op de foto. Ezra –grote hond– steekt boven alles uit. „Maar hij is bang.” Dat blijkt niet als voor de foto op het laatste moment ook een andere hond de klas binnen mag. Ten aanval! Kinderen rukken en plukken; beide honden, nu weer op veilige afstand, kijken vuil naar elkaar.

Een deel van groep 5 gaat knuffels tellen. De rest –in groepjes– voorziet konijnen, guppies en „Lena’s wandelende (of stilzittende) takkenfamilie” –volgens de omschrijving op het potje– van rapportcijfers.

Doel van de keuring is aandacht vragen voor de verzorging van huisdieren. Na de pauze gaan twee leerkrachten de klassen langs. Meester Verweij is even boer, met stok en stofjas en hoed en pantoffels die op klompen lijken. Juf Huls tooit zich met witte jas en grote bril. Ze keuren de dieren: „Is dat een zeekoe?”

Uiteindelijk hebben onder-, midden- en bovenbouw elk een winnaar. Er is nog een vierde prijs: voor de klas die de meeste knuffels meebracht.

Dat tal van scholen wereldwijd vandaag aandacht besteedden aan het welzijn van dieren, komt voort uit een initiatief van Ilse Winter uit Brno in Tsjechië. Zij schreef in mei 1927 een brief aan Margaret Ford in Londen, voorzitter van de wereldvereniging van de dierenbescherming. Winter stelde voor één dag per jaar speciaal aan de dieren te denken. Ford vond het een mooi idee. Tijdens een internationaal dierenbeschermingscongres in Wenen in 1929 werd 4 oktober uitgeroepen tot Werelddierendag. De eerste werd op 4 oktober 1930 gehouden.

Nina uit Nunspeet bracht vandaag Loena mee naar haar kleuterklas. Loena is een hond in een kooi waarin wel ruimte is voor een flink hondenbeest, maar niet voor een breeduit zwiepende staart. Daarmee brengt Loena dan ook een stevige roffel tegen de tralies ten gehore. Ondertussen is de klas druk met knuffels, veel knuffels, grote knuffels. Bijna zo groot als de kleuters zelf.