Nu is er reeds de nodige variatie te vinden in het schap van deze bakker. Er is Volkoren, Multikoren Gewoon, Multikoren Plus, Multikoren Zonnepitten, Korrelvolkoren, Vollerkoren –Vollerkoren ja– , Multipuntjes, Kampioentjes, Desem Tropical, Zeebonkenbrood en Vitakorn. O.a.

En nu komt daar Multikoren Polder bij. Terwijl ik op mijn beurt wacht, stel ik me een weids brood voor, met een donkere korst als een dijk rond een zacht, drassig binnenste.

Een dametje in een zandkleurige jas wil een zak ciabatta’s. Ze spreekt ciabatta uit als kiabatta. Een kromme baas met een verflensde baseballpet op heft een bevende vinger naar zomaar ergens een brood op het rek. „Zo’n”, zegt hij. „In twee halfjes hè”, zegt de bakkersvrouw. Hij knikt.

Zo’n.

Gelijk heeft-ie ook, denk ik. Vroeger had je rond en knip, dat was nog een beetje te doen.

Dan ben ik, en ik wil dat polderbrood proberen. Wat is er eigenlijk anders aan die polderversie? vraag ik. De bakkersvrouw kijkt me tien seconden lang leeg aan en haalt dan haar schouders op. Dat is veelzeggend, want op een opmerking van haar klanten –hoe miniem ook– volgt doorgaans een woordenstroom zonder weerga.

Het brood blijkt sprekend op Multikoren Gewoon te lijken. Als de snijmachine is uitgeraasd, zegt ze welwillend: „Ik zal zo es effe kijken.” Ze slaat de broden aan en tuurt langdurig naar de bon.

Ik wacht bevreemd. „Ja”, zegt ze dan, met haar mollige wijsvinger op het papiertje tikkend, „hiero staan de ingrediënten op, vandaar. O, ik zie het al. Er zit tarwebloem in. Dat is het, het is met tarwebloem.” Ze knikt blij. O? zeg ik. Zit er dan helemaal geen tarwebloem in Multikoren Gewoon? „Ja ook wel”, knikt ze hulpeloos.

Doe er maar een tasje om, zeg ik. Ik waai met mijn broden naar huis – en wind, brood en polder kneden een strofe Guillaume van der Graft in mijn hoofd.

Naaldhout is droog als peper, Als oostenwind in de neus, Brood op de akker is beter, het is door de wind gemalen, het is door de zon gebakken, het ligt op het ovale, bord van de wereld.

Reageren? ellen@refdag.nl