Zeehonden doodknuppelen mag niet, opkomen voor ongeboren menselijk leven evenmin
Of ik wist dat er zeehondjes op de Noordpool werden doodgeknuppeld. De jongeman aan de deur keek me vragend aan. Dat knuppelen gebeurde, legde hij uit, om de vacht van deze dieren onbeschadigd in handen te krijgen. Een geweerschot was wat dat betreft veel te riskant. Hij haalde een foto tevoorschijn van een schattig zeehondje met bebloede snuit. Dood. Te gruwelijk voor woorden. Of ik lid wilde worden van een organisatie die deze praktijken de wereld uit zou helpen. Ik hoefde alleen maar een formulier te tekenen.
Natuurlijk wilde ik dat. Maar, vroeg ik hem, wist hij ook dat er jaarlijks tienduizenden ongeboren kinderen in de moederschoot werden gedood? En dat er een organisatie bestond die deze levens probeerde te redden door hulp te bieden aan vrouwen die ongewenst zwanger waren geraakt? Als híj nou lid werd van (toen nog) de VBOK, dan zou ík de zeehondjes helpen redden. Mooie deal toch? Hij keek me verbijsterd aan; stamelde dat hij daar niet over had nagedacht. In zijn ogen blonk de achterdocht. Abortus is toch niet te vergelijken met het doodknuppelen van zeehondjes?
De commotie rond uitspraken van SGP- Kamerlid Van der Staaij heeft nog maar weer eens bevestigd dat abortus een open zenuw in onze samenleving is. Wie opkomt voor de beschermwaardigheid van ongeboren leven, wordt zonder mankeren weggezet als een fundamentalist die een regelrechte bedreiging vormt voor de rechtsstaat. Hij krijgt de grofste verwensingen naar het hoofd geslingerd. Zelfs een neutrale instelling als Siriz (voorheen VBOK), die nota bene hulp verleent aan vrouwen die ongewenst zwanger zijn geraakt, moet het bij tijd en wijle van moderne beeldenstormers ontgelden. Abortus is een verworven recht dat met hand en tand moet worden verdedigd. Alsof het gaat om de hoogste graad van beschaving die denkbaar is. Maar helemaal lekker zit het kennelijk niet, gelet op de hysterische reacties die losbarsten als iemand het waagt op te komen voor kwetsbaar menselijk leven.
Het is opvallend hoe selectief mensen in hun verontwaardiging zijn. Ze nemen het vanzelfsprekend op voor zeehonden, biobiggen, plofkippen, nertsen en andere dieren die lijden onder de menselijke consumptiedrift. Jagers, boeren en supermarkten zijn in hun ogen de grote boosdoeners. Maar wanneer het ongeboren kinderen betreft, verplaatst de aandacht zich opeens naar de zwangere vrouw, die bescherming verdient. Het is háár kind, en zij mag helemaal zelf weten wat ze ermee doet. Maar waag het niet om te zeggen dat een kippenboer zeggenschap heeft over zijn slachtkuikens.
Hoe tegen ongeboren kinderen wordt aangekeken is vreemd genoeg ook afhankelijk van de vraag of ze al of niet gewenst zijn. Als dat niet het geval is, wordt er verdoezelend gerept van ”een klompje cellen” dat nog geen naam mag hebben en daarom best verwijderd mag worden. Is de baby welkom, dan is de toon opeens anders. Samenstellers van negenmaandenboeken en -kalenders –ook de seculiere!– doen hun best om in woord en beeld duidelijk te maken hoe mooi en wonderlijk het prilste leven in de moederschoot zich ontwikkelt. Het ”klompje cellen” blijkt opeens een klein mensje in wording. En gelijk hebben ze. In de negenmaandenkalender van Beatrijs Smulders en Mariël Croon (bepaald geen prolifeactivisten) staat bij twaalf weken: „Het kind is af. Vanaf nu: groeien maar! Alleen de details moeten verder worden afgewerkt.” Ter vergelijking: de grens voor een abortus in Nederland is vastgesteld op 24 weken.
En bij drie weken en drie dagen noteren Smulders en Croon: „Alles gaat volgens een prachtig uitgestippeld plan dat zichzelf ontvouwt.” Dat doet denken aan wat David in Psalm 139 schrijft over het kind in de moederschoot. Hij heeft het over een „ongevormde klomp”, een ongevormd begin, dat als een fijn borduursel in het verborgene wordt gemaakt.
En hij had niet eens de beschikking over al die prachtige fotoboeken die tegenwoordig Psalm 139 tot in detail onderstrepen.
Reageren? beeldenstorm@refdag.nl
