De Britse jurist zei dat bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM), dat uitspraak zal doen in de zaak van vier Britse christenen die stellen dat ze om hun geloof zijn ontslagen. Onder die vier zijn een gewetensbezwaarde ambtenaar en een stewardess die geen kruisje mocht dragen.

De mening dat mensen hun geloof ‘op hun nachtkastje’ moet laten liggen, is natuurlijk niet zo uitzonderlijk. Het is wel vreemd dat die wordt verwoord door iemand die spreekt namens de staat. De overheid heeft de taak de rechten van mensen te beschermen. Vandaag worden rechten in toenemende mate steeds meer individualistisch opgevat. En staten zijn ook al heel ver gegaan in het beschermen van individualistische rechten. Deze uitspraak van de Britse landsadvocaat staat daar toch wat haaks op.

Deze zaak gaat precies over datgene waar rechtbanken voor zijn, namelijk de bescherming van de rechten van mensen tegen inbreuk van de staat. Dat de zaak nu voor het Europees hof moet komen, is wel teleurstellend, omdat dit betekent dat de nationale rechtsgang is afgelopen. Het EHRM is het hof van de Raad van Europa, waaraan 47 lidstaten deelnemen. Het is hetzelfde hof dat onlangs de SGP teleurstelde met de uitspraak dat de Hoge Raad in 2010 gelijk had door te stellen dat er vrouwen op de lijst moeten komen.

De religieuze werknemer kan op het werk de knop ”religie” natuurlijk alleen op nul zetten als de werkomgeving ook absoluut neutraal is. Zodra een overheid echter de registratie van homorelaties gaat faciliteren, is die neutraliteit weg. De overheid kiest dan zelf voor het uitdragen van een levensbeschouwing. Het is een vorm van onrecht om van alle ambtenaren te verwachten die levensbeschouwing als uitgangspunt te nemen.

Zodra overheden niet meer bereid zijn bepaalde groepen uit de samenleving (zoals ambtenaren of als burgers) te accepteren, roept dat herinneringen op aan Oost-Europa onder het communisme. Het socialisme kenmerkt zich door zijn massieve opvatting over de publieke ruimte. Het was ondenkbaar dat uitgesproken christenen daar staatsfuncties kregen. Wil Groot-Brittannië die kant op?

Deze zaak zegt ook iets over de kwaliteit van de Britse premier Cameron. Hij werd in 2005 naar voren geschoven vanuit de gezinsvleugel in zijn partij, waarin vanouds veel christenen actief zijn. Deze zomer zei hij nog in het Lagerhuis dat het dragen van religieuze symbolen op het werk een „essentieel recht” is. Dat de advocaat van de Britse regering nu iets totaal anders zegt, roept de vraag op of de premier binnen zijn eigen regering nog wel iets te vertellen heeft. Ironie of niet: nu kan alleen de Europese rechter nog de eer van de Britse premier redden.