Het lijkt er inmiddels op dat standpunten waarbij de Bijbel als norm wordt genomen, nauwelijks meer worden getolereerd. Onmiddellijk wordt in media en politiek gesteld dat een dergelijke mening ongehoord, bizar en onacceptabel is. De vijandschap tegen het Bijbels getuigenis neemt toe.

Christenen kunnen zich daarover verbazen. Maar wie de woorden van Jezus Christus enigszins kent, weet 
dat Hij Zelf dit al heeft aangekondigd: in de wereld zult gij verdrukking 
hebben. En naarmate Zijn weder-
komst dichterbij komt, zal de antichrist zich steeds nadrukkelijker manifesteren.

Als het gaat om die toenemende goddeloosheid bestaat echter het gevaar dat christenen alleen maar denken aan de seculiere machten. Daarbij vergeten ze al snel dat ook zij persoonlijk en als groep het kwaad najagen.

De Heere Zelf waarschuwt dat in de slotfase van de eindtijd de mensen kittelachtig van gehoor zullen zijn, liefhebbers van zichzelf zullen worden en de onderlinge liefde niet meer willen betrachten. Dat oordeel zal bij het huis van God, dus bij de christelijke gemeente, beginnen.

Wie de kerkgeschiedenis overziet weet dat die van de menselijke kant bezien een keten is van scheuringen en verdeeldheid. Wie nauwkeuriger kijkt, ziet ook dat de scheurziekte steeds heviger wordt. De verdeeldheid op het kerkelijk en, breder, op het christelijk erf is groot. Daarbij valt te constateren dat de kerkelijke verdeeldheid zich soms ook doorvertaalt naar instellingen en organisaties.

Het trieste is dat die verdeeldheid inmiddels als feitelijk gegeven wordt aanvaard. Hier en daar zijn er nog wel die zeggen te treuren over de verscheurdheid, maar vaak zijn het huilbuien van korte duur. Intussen woekert het kwaad voort.

Wie lijkt in reformatorisch Nederland nog te beseffen dat tweedracht en verdeeldheid in de Bijbel een grote zonde zijn? Dat is de eerste en meest belangrijke reden om te zoeken 
naar eenheid. Wie zich daar niet voor 
inspant, overtreedt Gods gebod.

Een tweede, steeds klemmender reden is dat in het huidig tijdsgewricht christenen elkaar meer dan ooit nodig hebben om staande te kunnen blijven in de vloedgolven van secularisatie en libertinisme. Door de verdeeldheid verliest het christendom kracht.

Een derde argument is dat jongeren er steeds minder begrip voor hebben dat de verdeeldheid gewoon blijft bestaan. Juist omdat ze zelf opgroeien in een sterk geseculariseerde wereld, zoeken ze steun bij gelijkgestemden. Kerkmuren zijn voor hen minder belangrijk geworden. Dat heeft een gevaar. Soms staan er muren die niet zomaar weggebroken kunnen worden. Maar er zijn er ook die onnodig in stand blijven. Waar mogelijk zullen christenen elkaar moeten opzoeken. Dat is gebod en noodzaak.