Het christendom wordt wel eens vergeleken met een rivier die zich door de tijd heen slingert. Inmiddels een heel lange rivier. Soms breed, bruisend en diep, soms lijkt het slechts een onaanzienlijk stroompje. Veranderlijk dus. Eén ding verandert echter niet. De rivier van het christendom ontspringt in de geschiedenis van Israël. Daarom is er sprake van een onverbrekelijke band tussen het christendom en Israël.

Het Joodse volk is Gods oogappel. De Heere Jezus, de Zoon van God, is uit een Joodse moeder geboren. Deze en andere Bijbelgegevens zijn beslissend voor de bijzondere band die christenen hebben met het Joodse volk én met de Joodse staat Israël.

Er is vandaag –helaas– volop reden om voluit voor Israël op te komen. De dreigingen voor dit kleine land nemen alleen maar toe. We doen slechts een greep. Iran werkt hard aan een nucleair programma en roept op weerzinwekkende wijze op tot de vernietiging van Israël. De consequenties van de Arabische lente leiden tot een verdere islamisering van de regio. Israël houdt ook zijn hart vast bij de ontwikkelingen in 
Syrië. Een wisseling van het regime zal leiden tot nog meer agressie jegens Israël. Gaza blijft een bron van onrust en de dreiging van raketaanvallen op Israël is er continu.

En dan is er ook nog het voort­etterende Joods-Palestijnse conflict. Een groot deel van de wereld beschuldigt Israël ervan de vrede te blokkeren, omdat het huizen bouwt voor Joodse burgers in Judea en Samaria. Bizar, zeker als we dit afzetten tegen de onverzoenlijke opstelling van de Palestijnse leiders. In Palestijnse schoolboeken en in de media wordt nog steeds de haat tegen Israël erin gepompt. Zelfmoordaanslagen worden verheerlijkt. Pleinen worden naar terroristen vernoemd. Velen zijn niet vatbaar voor compromissen. Erger nog: territoriale tegemoetkomingen aan hen vormen een aanmoediging voor de voortzetting van de strijd tegen Israël.

Fundament

De internationale politieke druk op Israël is zo een slag in de lucht. Er komt niets terecht van vrede tussen Joden en Palestijnen als er niet van onderaf meer uitzicht komt op een betere onderlinge verstandhouding. Economische en politieke hervormingen in het Palestijnse gebied zijn broodnodig. Vredesakkoorden vormen het dak van een gebouw. Eerst moet er echter een fundament worden gelegd. Druk van bovenaf om te komen tot een tweestatenoplossing moet dan ook worden afgewezen.

Judea en Samaria (de zogenoemde Westelijke Jordaanoever) vormen bovendien de bakermat, het Bijbelse hart, van de Joodse beschaving. Het is ondenkbaar dat Nederland en de EU van Israël zouden eisen dat het van die baker­mat afstand doet. Zo is het ook aanmatigend en ongewenst dat er vanuit Den Haag en Brussel zou worden bepaald dat Joden zich niet in deze landstreken mogen vestigen.

Is er een vreedzame oplossing mogelijk in het Joods-Palestijnse conflict? Als we puur menselijk naar het conflict kijken, is een vreedzame oplossing ver weg. De godsdienstige dimensie van het conflict is springlevend. Sinds medio jaren tachtig is er een islamitische radicalisering van de Palestijnen waarneembaar. Stond ook voordien voor veel moslims al vast dat Israël geen bestaansrecht had, daar is nu voor de meerderheid helemaal geen twijfel meer over mogelijk.

Wonder

Of er ooit een Palestijnse staat van de grond komt, hangt ook af van de politieke volwassenheid van de Palestijnen zelf. Evengoed is een complete burgeroorlog denkbaar. Denk slechts aan de extreem gewelddadige confrontaties die er zijn geweest tussen de terroristische organisatie Hamas en de Fatahbeweging. Het grootste obstakel voor een Palestijnse staat zouden de Palestijnen zelf wel eens kunnen zijn.

De optie dat Israël en de Palestijnen toch aan de onderhandelingstafel eruit komen, wordt pas realistisch als de Palestijnen het geweld afzweren, het bestaansrecht van de staat Israël erkennen en de reeds gesloten overeen­komsten (de Osloakkoorden) onderschrijven. Wordt aan die voorwaarden niet voldaan, dan kan er ook niet over vrede onderhandeld worden.

Uiteraard is het van belang dat er voortdurende stevige druk wordt uitgeoefend op de Palestijnen om aan deze eisen te voldoen. Evenzeer zou Israël permanent moeten uitdragen dat het klaarstaat om te beginnen met serieuze onderhandelingen, en daarmee wil beginnen zo gauw de Palestijnen aan de drie eisen voldaan hebben.

Wie niet in wonderen gelooft, is geen realist. Uiteindelijk veronder­stelt een vreedzame oplossing niets minder dan een godswonder. Een godswonder waarin bekering tot de God van de Bijbel gepaard gaat met onderlinge verzoening. Hier bereikt het gebed meer dan de politiek.

De auteurs zijn respectievelijk voorzitter en beleidsmedewerker van de SGP-fractie in de Tweede Kamer.