Grillig kronkelt de Maas door het Maasdal. Het rivierlandschap heeft z’n eigen bekoorlijkheid. De route voert langs karakteristieke kerkdorpen. Schipperskerk, Nattenhoven, Maasband, Veldschuur.

Een uitdaging is de Maas –en daarmee de grens Limburg-België– zo dicht mogelijk te volgen. Geregeld valt de tocht samen met de Maasdalroute. Voor fietsers. Af en toe worden de weggetjes daarom wel heel smal voor een camper. B-weg, maximumbreedte 2 meter. Maar het lukt. Net, zonder kleerscheuren!

Wie Maastricht aandoet, denkt even een kijkje te moeten nemen op de Sint-Pietersberg. Dat valt echter vies tegen. De heuvel ten zuiden van de stad, met toegankelijke grotten, oogt vooral smerig. Bepaald geen visitekaartje voor de stad. De oude luister van het bijbehorende fort is vergaan. Een grondige restauratie moet hier dringend verandering brengen.

De binnenstad is echter zonder meer de moeite waard. Maastricht bruist. Drukke winkelstraten en terrasjes, véél terrasjes. Toeristen en dagjesmensen vermaken zich als terrastijgers. Genietend met volle teugen.

Kampeerders van christelijken huize zijn in Limburg aangewezen op de ‘heidenen’. Campings met een protestantse inslag ontbreken. Na een boerencamping en een viersterrencamping op onze trektocht is het daarom tijd om eens optimaal de kracht van een camper te beproeven.

Maastricht moet ongetwijfeld vrije camperplaatsen hebben. De VVV-medewerkster helpt haar gasten echter snel uit de droom. „De meeste grote steden hebben inderdaad camperplaatsen. Maastricht helaas niet.” Aandrang bij het stadsbestuur heeft niets opgeleverd.

Officieuze camperplekken heeft Maastricht wel. „Camperaars overnachten nog wel eens bij het stadion. Vandaar vertrekken ook veel bussen naar het buitenland. De politie gedoogt daar campers.” Even poolshoogte op deze illegale kampeerplaats nemen kan nooit kwaad. De plek oogt echter vergeten en verlaten. Net iets te aantrekkelijk voor nachtelijk gespuis.

Verder zoeken. Valkenburg, 5 kilometer verderop, uitpuilend van de toeristen, schijnt wel mogelijkheden te hebben. „Inderdaad”, beaamt de plaatselijke VVV-dame. „Bij de Rabobank hebben we twee plekken. Gratis overnachten.” De vraag is echter of het ook veilig kan. Ze aarzelt. „Ik zie daar ’s ochtends regelmatig campers staan. Met de gordijntjes dicht. Dus ik denk het wel.”

De Rabo, op tien minuten loopafstand van het centrum, ligt aan het Berkelplein. Pakweg honderd parkeerplaatsen, vijf plekken voor bussen en twee… ja waar zijn die twee laatste voor? Een P-bord ”campers” ontbreekt. Goede raad is duur. We nemen de gok en leggen onze Carado aan in de eerste parkeerhaven.

De plek mag dan gratis zijn, optimaal is-ie bepaald niet. Auto’s razen tot diep in de nacht voorbij. Valkenburg, bekend om z’n jolige uitgaansleven, loopt op vrijdagavond tot in de kleine uurtjes leeg. Met het nodige kabaal. De camperaars ondergaan het gelaten. Gratis is nog niet altijd aantrekkelijk.

De warmte dwingt een raam bij het voeteneind open te gooien. De behoefte aan frisse lucht vergaat echter snel bij de gedachte dat een aangeschoten onverlaat met z’n hand naar binnen graait…

De douche en wc achter in de camper, hoe klein ook, maken het ontbreken van sanitaire voorzieningen ruimschoots goed. Het blijft krapjes, maar ook dat heeft zo z’n eigen charme.

Margraten is een must voor elke toerist die Zuid-Limburg aandoet. De Amerikaanse oorlogsbegraafplaats herbergt 8301 graven. Duizenden smetteloos witte kruisen steken strak boven het gemillimeterde gras uit. Indrukwekkend.

Margraten is onwaarschijnlijk keurig onderhouden. Kapel, toren, monument en gedenkmuren, alles bevindt zich in een even goede staat van onderhoud. Amerikanen besteden zorg aan de laatste rustplaats van hun oorlogsslachtoffers.

Het uitzicht vanaf de heuvels is adembenemend. Een glooiend heuvellandschap, aangekleed met akkers en bossen. Groen in duizend schakeringen. Hier en daar een nederzetting.

Tijd om terug te keren. Via de A2 en de A73 voert de trektocht weer naar het noorden, door de grensstreek met de oosterburen. Bij Cuijk steken we via het pontje bij Mook en Middelaar over naar Groesbeek. Het landschap is idyllisch. Een slingerende rivier, een kloeke kathedraal, een koppel koeien, een pontje… allemaal rechtstreeks weggelopen van een ansichtkaart.

Van Groesbeek voert de tocht door een bosrijk gebied naar Wyler, Berg en Dal, Beek, Leuth naar Millingen aan de Rijn. Wie de contouren van Nederland verkent, kan niet om de plek heen waar de Rijn het land binnenkomt. Grote binnenvaartschepen stomen moeizaam tegen de stroom op. Een voetveer zet passanten over. Heen en weer, in een eindeloos ritueel.

In de aangrenzende Ooijpolder, onder de rook van Nijmegen, lijkt Nederland op z’n mooist. Een kronkelende dijk met een keur aan weide- en watervogels. Bloeiende boterbloemen en geurend fluitenkruid vullen de bermen. Geen wonder dat Nijmegen hier graag op adem komt.

Op deze locatie eindigt de trektocht door zuidelijk Nederland. Een aangename kennismaking. Niet alleen met de camper, maar vooral met de grenzen van Nederland.