De eerste 5 kilometers na Sittard zijn als verse slagroom op een Limburgse vlaai. Kronkelige bosweggetjes in heuvelachtig gebied, trappen op hellingen en glooiende akkers wisselen elkaar af. Niet onbelangrijk is dat op dit moment van de dag de beenspieren nog niet zo protesteren. In de verte steken spitse kerktorens omhoog. Blikvangers zijn verder de rookbrakende schoorstenen van chemieconcern DSM en het stadion van Fortuna Sittard.

Boven aan een helling in buurtschap Windraak treffen we de ”miraculeuze Wintraeker heilbron”: een waterkraan in een gebeeldhouwde nis. Uit het kraantje komt ”geneeskrachtig water tegen dorst, platvoeten, stuipen, bedwateren, zadelpijn, schurft e.d.” Die gekke Limburgers! Pieterpadders worden apart aangesproken: ”Als uw tong droog voelt als leer/ En blaren kwellen al te zeer/ Vind dan hier uw krachten weer.” Wat verder van Sittard wordt het landschap minder aangenaam. Kilometer na kilometer zwalken we over steenachtige veldwegen door het akkerland. Midden augustus is goed merkbaar dat Nederland zucht onder aanhoudende droogte. Veel grasland is vergeeld.

Van Valkenburg naar Maastricht toont het Limburgse land zich van haar fraaiste kant. Een tijdje kronkelt het pad langs de Geul. Steile boshellingen doen een aanslag op de spieren. Boven ons cirkelen roofvogels. We staan oog in oog met de ingang van een donkere grot. Vanuit het stille heuvelland wandelen we levendig Maastricht binnen. Op een donkere plek bij het station hangen drugsgebruikers rond. We verlaten de Limburgse hoofdstad om koers te zetten richting het eind van het Pieterpad. Rond zes uur, op een verlaten open plek op de St. Pietersberg, bereiken we het eindpunt, gemarkeerd door een gedenksteen. Adieu, Pieterpad. Het is mooi geweest. Vandaag deel 9 (slot): Sittard-St. Pietersberg, 35 kilometer