Commentaar: Gewaarschuwde PVV-kiezer telt voor twee
„En het heeft al helemaal geen zin om op te roepen tot het doen uitscheuren van hoofdstukken, zoals Geert Wilders vorige week met betrekking tot de Koran gedaan heeft. Dat was populistisch geleuter. Wilders kent de status van de Koran heel goed. Het is onmogelijk daar een tittel of jota aan te veranderen, laat staan delen ervan te verwijderen.”
Beleidsmedewerker en lobbyist voor het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI) Wim Kortenoeven ontpopte zich duidelijk niet als vurig bewonderaar van Wilders toen hij op 22 februari 2007 bij de presentatie van zijn boek ”Hamas. Portret en achtergronden” bovenstaande woorden uitsprak. Hoe het vrije Westen ook stelling moet nemen tegen extremistische ideologieën, zeker niet op de manier die Wilders voorstaat, zo las hij de PVV-voorman de les.
Dat diezelfde Kortenoeven toch bereid was zich te kandideren voor een PVV-Kamerlidmaatschap mag in het licht van zo’n stevige reprimande gerust opmerkelijk heten. Zijn stormachtige vertrek en dat van zijn partijgenoot Hernandez uit de PVV, gisteren, maakt die verbazing er niet kleiner op. Een gewaarschuwd mens telt immers voor twee, zoals het gezegde luidt.
Belangrijker is echter dat dit vertrek opnieuw licht werpt op een wezenskenmerk van populistische onemanbewegingen zoals de PVV. Daarop acht slaan, is ook voor (potentiële) kiezers niet zonder belang. Wat dergelijke stromingen naar buiten toe uitdragen als hun ideologie is op de keper beschouwd niet meer dan een samenraapsel van opportunistische standpunten. Beginselen of uitgangspunten als bindmiddel ontbreken. Als er al een kompas is, is dat de politieke intuïtie van de partijleider, of zijn machtsinstinct. Wie als beginnend Kamerlid in zo’n partij hogerop wil, heeft dan ook geen andere keuze dan steeds de partijleider en de door hem vastgestelde en periodiek bijgestelde tactiek te volgen. Dat kunnen opbrengen, vergt niet in de eerste plaats loyaliteit aan politieke beginselen. Eerder bewondering voor de leider en onderdanigheid aan zijn wil.
De ironie van het verhaal wil dat voor kiezers grosso modo hetzelfde geldt als voor Kamerleden à la Kortenoeven en Hernandez, die op grond van hun dossierkennis soms andere keuzes wilden maken, maar stukliepen op de grilligheid van Wilders. Moet de eveneens centraal geleide SP, die ook een sterke, rond personen gecentreerde partijdiscipline kent, nog intensieve debatten aangaan met haar afgevaardigden op een partijcongres als zij van protestpartij naar bestuurderspartij wil switchen, de beweging van Wilders is geheel vrij van dergelijke ‘beperkingen’. Op papier tegen verhoging van het eigen risico zijn en er dan voor stemmen zonder zich te hoeven verantwoorden tegenover partijleden, het kan er allemaal.
Iedereen die stemgerechtigd is, kan ook na gisteren op 12 september een stem op Wilders overwegen. Maar wie toch al de mening was toegedaan dat diens partij vooral grossiert in, om met Kortenoeven te spreken, „populistisch geleuter”, doet er verstandig aan bij zichzelf te rade te gaan.
Het risico om achteraf net zoals Kortenoeven bevestigd te worden in de juistheid van die taxatie is groot.
