Voor die scepsis was en is alle reden. Een blik op de situatie in de directe buurlanden van de Joodse staat leert dat Israël niet langer kan uitgaan van de zekerheden die het land twee jaar geleden nog bezat.

In Egypte heeft de fundamentalistische moslimbroederschap de parlementsverkiezingen gewonnen. De beweging heeft inmiddels ook het presidentschap in de wacht gesleept. Vooraanstaande politici van de broederschap hebben al herhaaldelijk verklaard dat zij het vredesverdrag met Israël opnieuw tegen het licht willen houden of zelfs herroepen.

Niet langer leeft Israël in de wetenschap dat het met het regime van de vorige president Hosni Mubarak wist waar het aan toe was. Het bewind van Mubarak was weliswaar autocratisch en corrupt, maar zorgde wel voor stabiliteit.

Inmiddels is Israël al diverse keren geconfronteerd met terroristische aanvallen die vanaf Egyptisch grondgebied werden uitgevoerd. Het Sinaïschiereiland lijkt zo langzamerhand een vrijplaats van al-Qaida en Palestijnse terroristen te zijn geworden. Niet voor niets heeft Israël het tempo van de bouw van een veiligheidshek tussen beide landen opgevoerd.

In Syrië wordt de chaos eveneens met de dag groter en lijkt het land steeds verder af te glijden in een totale burgeroorlog. Hoewel de Syrische onrust vooralsnog geen directe gevolgen voor Israël heeft gehad, vergroot die wel de instabiliteit in een regio die toch al extra vatbaar is voor spanningen.

De vrees bestaat dat rebellen controle krijgen over de grote voorraden chemische en biologische wapens waarover Syrië beschikt – met alle gevolgen van dien. Bovendien zou het regime van president Assad altijd nog kunnen besluiten om zijn pijlen op de Joodse staat te richten, in een ultieme poging de aandacht van de interne problemen af te leiden door een gezamenlijke vijand voor alle Syriërs in het leven te roepen.

In Libanon is het voor het oog weliswaar rustig, maar ook daar zijn de verhoudingen allerminst gunstig voor Israël. De radicaal­islamitische Hezbollah, die vroeger vooral het zuiden van het land beheerste, speelt nu een leidende rol in alle regionen van de Libanese politiek. De nauwe banden tussen Hezbollah en Iran maken de situatie des te ernstiger.

Recent laaide ook het geweld rond de Gazastrook weer op. Anders dan bij vorige aanvallen door Palestijnse splintergroeperingen nam de regerende Hamasbeweging nu zelf de verantwoordelijkheid voor de beschietingen op Israël. Dat voedt de vrees dat een escalatie tussen Israël en Hamas niet lang kan uitblijven.

Het enige buurland waar Israël zich momenteel niet direct zorgen om hoeft te maken is Jordanië. Maar ook daar borrelen etnische en religieuze spanningen maar heel dicht onder de oppervlakte en is het ook al diverse keren tot lokale uitbarstingen gekomen.

Al met al dreigt Israël in het Midden-Oosten nog verder geïsoleerd te raken dan het al was. Omgeven door regimes en nieuwe machthebbers die zich in toenemende mate openlijk vijandig tegen de Joodse staat 
opstellen. En het valt niet te verwachten dat daar op korte termijn verbetering in komt.

Nu gaat het natuurlijk niet aan een lans te breken voor de oude regimes die het veld hebben moeten ruimen. Daarvoor hebben zij te veel wandaden op hun geweten. 
Maar mensen mogen zich met ingang van heden wel tweemaal bedenken voordat ze het woord Arabische lente in de mond nemen.

Reageren? buza@refdag.nl