Enthousiast, energiek, een spraakwaterval. Zo kun je Aat Nederlof (1947) omschrijven. „Als je mij m’n gang laat gaan, kan ik dagen praten”, zo typeert hij zich met de nodige zelfkennis. Nog voordat er één vraag gesteld is, steekt hij van wal. „Het werk als directeur blijft me plezier geven. Het is een prachtige, intensieve baan, ik ben nog steeds enthousiast.” Bij het bereiken van de 65-jarige leeftijd is het echter tijd om afscheid te nemen.

Nederlofs wieg stond in Rotterdam. Hij bezocht daar de Rehobothschool. „In de laatste klas heb ik les gehad van dé A. Bochove. Hij zong elke dag met ons. Dat heb ik denk ik van hem overgenomen, want ik zong ook graag en veel met de kinderen in de klas.”

Toch was het niet vanzelfsprekend dat Nederlof het onderwijs in zou gaan. „Ik wilde na de mulo graag naar de Zeevaartschool, een echte jongensdroom. Maar mijn moeder zei: „Daar komt niets van in.”” Haar advies om naar de kweekschool te gaan, heeft hij opgevolgd.

Na de kweekschool volgde de militaire dienst. „Ik wilde geen hogere rang dan soldaat, want dan bestond de mogelijkheid dat je na één jaar kon afzwaaien en ik wilde graag voor de klas.” Op een gegeven moment schreef Nederlof een sollicitatiebrief naar een school in Veenendaal, maar vergat die te posten. Toen kwam er onverwacht een briefkaart van de Eben Haëzerschool in Tholen, met de mededeling dat er daar een klas kinderen op hem zat te wachten. „Daar ben ik gaan kijken en ’s avonds heb ik ja gezegd. Op dat moment ervaar je het niet zo, maar achteraf zeg ik: Gods voorzienigheid werkt op een verborgen wijze.”

Nederlof begon in wat nu groep 4 is en kreeg daarna groep 5 en 5/6. Totdat plotseling het hoofd der school, die groep 8 had, een hartinfarct kreeg. „Toen kreeg ik opeens groep 8.” Nadat het toenmalige schoolhoofd verhuisde, solliciteerde Nederlof met veel aarzeling op die functie en werd hij in 1975 benoemd als hoofd. In die tijd telde de school 141 leerlingen. Inmiddels is dat aantal gegroeid tot zo’n 360.

„Eigenlijk was ik gewoon groepsleerkracht, met een aantal administratieve taken erbij. Werk dat nu een secretaresse zou doen: de leerlingenadministratie, teldatumformulieren invullen en materialen bestellen. Dat was eigenlijk alles”, relativeert Nederlof. Pas in de jaren tachtig, toen zijn functie de naam van directeur kreeg, werd het takenpakket uitgebreider. Dat was ook de reden dat hij zo’n tien jaar geleden besloot geen eigen klas meer les te geven.

Gevraagd naar een hoogtepunt hoeft de oud-directeur niet lang na te denken. „In 2000 hebben we het 75-jarig bestaan van de school herdacht. Dat was een onvoorstelbaar mooie week. En heel recent: het afscheid nemen van de leerlingen en personeel. Dat was een prachtige dag.” Plotseling daalt zijn stem, formuleert hij voorzichtig. „Toen werd ik klein, verwonderd dat ik dit werk zo lang heb mogen doen. Dan denk ik: Heere, wie ben ik?”

Ook een dieptepunt is snel aan te wijzen. „Zo’n dertig jaar geleden is op tweede kerstdag een leerlinge in de haven verdronken. Dat was ongelofelijk ingrijpend. Ook het verongelukken van twee oud-leerlingen op één dag heeft diepe indruk gemaakt. En het sterven van twee moeders van de ouderraad.”

Het afscheid valt moeilijk. „Het is loslaten, loslaten, loslaten.” Bang om stil te komen zitten, is Nederlof echter niet. Hij heeft een grote moestuin, de caravan staat startklaar voor de deur en de kleinkinderen zijn hem lief. Maar eerst is er morgenavond nog het minisymposium waarop twee vrienden een referaat houden, R. Rottier van hogeschool De Driestar en Bert Kalkman oud-docent van dezelfde school. Het thema: ”Onderwijs en identiteit”. Kamerkoor Chantez à Dieu waarvan Nederlof 25 jaar voorzitter is geweest, zorgt voor een muzikale bijdrage.