Een prachtig stel leerlingen, een fantastisch gebouw, een betrokken achterban. En dan toch te weinig mensen die leraar willen worden? Een mooie slogan over gezin, school en kerk, een betekenisvolle doopbelofte. En dan vacaturenood? „Kinderen zijn een erfdeel des Heeren”, zegt Psalm 127. Hebben wij als gereformeerde gezindte nog voldoende drive,
passie, of beter gezegd nog voldoende roepingsbesef, dat daarbij hoort?

Wie de advertentiepagina’s opslaat, ziet dat het aantal vacatures in het reformatorisch voortgezet onderwijs onverminderd hoog is. Van oudsher levert een economische dip wat meer mensen op die voor de klas willen. Maar dat is nu kennelijk anders. Zelfs in deze economisch wat zwaardere tijden hebben scholen onvervulbare vacatures. Soms vele. Wij merken als directie van een school voor voortgezet onderwijs en als lerarenopleiding voor de gereformeerde gezindte dat het aantal geïnteresseerden van reformatorischen huize afneemt.

Identiteit

Dat baart ons zorgen. Allereerst omdat we vacatures slecht kunnen vervullen. En daar zijn onze leerlingen, uw kinderen, de kinderen der gemeente (aldus het doopformulier), niet bij gebaat. Ook omdat mensen, jongeren en ouderen die er de gaven voor hebben, eerder kiezen voor een loopbaan elders. Onderwijs, en zorg trouwens ook, staan onder aan de lijst. Maar we zij nog het meest bezorgd en verontrust door de vraag hoe dit komt.

Waarom kiezen juist de meest begaafden uit onze gezindte relatief weinig voor de prachtige taak van onderwijs en vorming van jongelui? Hoe komt het dat het aantal studenten op de lerarenopleiding in Gouda wel gelijk blijft, maar het aantal reformatorische studenten onder hen daalt? Vinden we onderwijs dat zich in alles wil kenmerken door het woord ”christelijk” niet meer van werkelijk belang? Is het misschien zo dat aspirant-leraren denken dat de christelijke identiteit een sausje over een opleidingscurriculum is dat je rustig ongenuttigd kunt laten? Wij weten het niet en we vragen het u.

Goede leraren zijn van groot belang voor leerlingen. Dat betekent vanzelfsprekend dat ze een goede, dat is een stevige en pittige opleiding hebben. Dat betekent nog veel meer dat ze de christelijke identiteit, hun identiteit, totaal verweven laten zijn met wat ze doen in de klas. Dat betekent zeker ook dat ze hart hebben voor leerlingen. En van harte verbonden zijn aan Gods Woord en de God van dat Woord.

Goed salaris

Zulke leraren zijn er. Gelukkig! Onze teams tellen veel betrokken leerkrachten. Maar er zijn er te weinig – de hardnekkige vacatures zijn daar een onweerlegbaar bewijs van.

En hoe komt dat? De onderwijs-cao is goed en aan het salaris kan het niet liggen. Een van de best bewaarde geheimen in Nederland is dat lerarensalarissen zeker niet slecht zijn. Dat waren ze al niet en de recente investeringen van de overheid zijn stevig geweest. Dat jongelui moeilijk zijn en het een klein wonder is als je als leraar in een klas overeind blijft, is een fabel. Ze zijn in dit opzicht niet anders dan wij vroeger. En orde houden valt voor de meeste mensen te leren, al ontkennen we niet dat een beginnend docent het vaak zwaar heeft. De begeleiding bij een beginnend docent is de laatste tien jaren enorm verbeterd met onder meer video-interactiebegeleiding. Als dit het allemaal niet is, wat is dan wel de reden 
waarom er vacatures blijven?

Soms zijn er wat kleine wolkjes. Dan zie je iemand komen die na een loopbaan van een decennium kiest voor een beroep waarin hij meer zingeving ervaart. Een verrijking voor het team. Of je ziet een begaafde jongere kiezen voor een duale opleiding, al dan niet gecombineerd met een universitaire studie. Maar, het zijn er te weinig. En dat zou juist in de gereformeerde gezindte zo niet moeten zijn. We hebben mensen nodig.

De besten

Vrouwen zijn welkom, maar vooral ook mannen. Jongeren en overstappende ouderen met maatschappelijke ervaring, met levenservaring. Onze leerlingen hebben u nodig. Leraar zijn vraagt veel, vraagt de besten. Het is een prachtig beroep dat heel veel bevrediging kan geven. Of hebben we straks nog steeds mooie gebouwen, veel leerlingen, zelfs nog overheidsbekostiging, maar geen docenten meer?

De auteurs zijn respectievelijk manager lerarenopleidingen voortgezet onderwijs van Driestar Hogeschool te Gouda en directeur van het Van Lodenstein College te Amersfoort.