De abdij beleefde vooral in de dertiende eeuw een bloeiperiode, toen de gemeenschap 100 monniken en 300 lekenbroeders telde. Zij verwierf uitgestrekte landeigendommen, stichtte op haar beurt de abdij van Grandpré (1231) en de St.-Bernardus­abdij te Vremde (1236), evenals een aantal begijnhoven en nonnenkloosters, waarvan de abten de geestelijke leiders werden.

Op 11 december 1796 verdreven Franse troepen de kloosterlingen. Hun eigendommen werden openbaar verkocht, en het terrein van de abdij kwam in handen van een handelaar in bouwmaterialen. Die sloopte de gebouwen van de abdij gedeeltelijk. De materialen recyclede en verkocht hij.

In 1820 werd het terrein opgekocht door Charles-Lambert Huart, die in 1851 toestemming gaf om de spoorlijn Brussel-Namen over zijn eigendom te laten aanleggen, wat hem een royale vergoeding opleverde.

In 1893 kwamen de gebouwen in handen van de Belgische staat, die inzag dat het voormalige abdijcomplex een grote culturele waarde vertegenwoordigde. De overheid zorgde ervoor dat de resten van de abdij niet verder aftakelden. Het complex is uitgeroepen tot ”uitzonderlijk erfgoed van Wallonië, België”.

Veel abdijen en kloosters in België worstelen met de vraag of ze wel kunnen voortbestaan. Na de Tweede Wereldoorlog nam het aantal intredingen van jonge mannen en vrouwen drastisch af en verlieten velen het klooster. De gemiddelde leeftijd van de leden van de gemeenschap neemt steeds verder toe.

Veel voormalige kloosters en abdijen hebben in de loop van de jaren een nieuwe bestemming gekregen als bezinningscentrum, conferentieoord of kloosterhotel. De van oorsprong gesloten gemeenschappen stellen zich meer open voor buitenstaanders door onder andere eigentijdse (bezinnings)-programma’s aan te bieden.