Zo gaat dat als al je al heel lang dat ene kind niet meer hebt gezien omdat zijn gezin geen contact meer wil hebben. Al die jaren had het haar bezig­gehouden, altijd peinsde ze erover hoe het zo fout kon zijn gegaan, hoe het anders zou hebben gekund en vooral of het ooit nog eens goed zou kunnen komen.

Zou ze hem nog eens mogen zien voordat ze ging sterven? Je blijft toch hopen op een wonder. Zijn vrouw moest niets van haar schoonfamilie hebben. In hun verkeringstijd was ze nog best aardig geweest, maar toen het stel eenmaal getrouwd was, ze zelf kinderen hadden en hij ontzettend veel van zijn kinderen hield, kon zij het loswekingsproces van haar man ten opzichte van zijn familie in gang zetten.

Er deed zich een incident(je) voor, waar een ander niet eens over zou zijn gevallen en dat je wel vaker hebt als mensen binnen een familie met elkaar omgaan. Nu was er een aanleiding waardoor hij zelf kon zien hoe zijn familie in elkaar stak. En zo kwam hij als vanzelf voor de keus te staan: zijn familie óf zijn vrouw en de kinderen. Ze zei dat niet hardop, maar in de loop van de tijd liet ze steeds duidelijker merken dat het daarop neerkwam.

Natuurlijk koos hij voor haar en de kinderen, tegelijkertijd hoop houdend dat het ooit toch op de een of andere manier met zijn familie wel weer goed zou komen. Maar als er geen contact wordt onderhouden, gaat uit elkaar groeien vanzelf. Het leven ging ondertussen zijn gewone gang en gaf hem de brood­nodige afleiding. En misschien waren zijn eigen ouders ook wel niet zo gemakkelijk. Het was allemaal toch wel beter zo: rust in het eigen gezin, en zonder hem zou zijn familie tóch wel verder kunnen.

De jaren regen zich aaneen, en het verdriet van moeder werd er zeker niet minder om. Tegelijkertijd had ze er begrip voor dat haar zoon in de eerste plaats voor z’n gezin koos. Ze besefte dat hem dat de meeste rust zou geven, vooral ook voor zijn kinderen, haar kleinkinderen die ze al lang niet meer kende, maar van wie ze de verjaardagen in gedachten nog steeds bijhield. Hoop op een herzien op deze aarde werd de laatste jaren steeds minder en er volgde een zekere berusting.

Toen de stoet de kerk verliet, zag een van zijn zussen hem in een flits staan, maar voordat de stoet bij het graf was aangekomen, was hij alweer onderweg naar huis.