Onlangs bezocht ik een kerkdienst in Iran. Twee studenten brachten mij die bewuste zondagmorgen naar de kerk. Op mijn uitnodiging om mee naar binnen te gaan, zeiden zij dat dit niet kon omdat het voor moslims verboden is om kerkdiensten bij te wonen.

Eenmaal binnen werd me een plaats gewezen naast een geknielde vrouw. Ze bleek van origine een niet-Iraanse te zijn die sinds een paar jaar weduwe was van een Iraanse man. Haar man had ze in haar geboorteland leren kennen. Nadat ze naar Iran waren verhuisd, verbood hij haar naar de kerk te gaan. Na zijn overlijden was ze teruggegaan naar het land van geboorte, maar ze was een paar maanden terug in Iran en ging hier ook naar de kerk.

De vrouw maakte zich grote zorgen. Onlangs was bekend geworden dat kerkdiensten in Iran alleen nog bezocht mogen worden door christenen. Dit betekent dat alleen Iraniërs met in hun paspoort de vermelding ”christen” de diensten mogen bezoeken. Ze vroeg zich af of ze de komende zondagen nog wel naar de kerk kon gaan. Ze was namelijk met haar Iraanse paspoort het land ingekomen; daarin stond dat ze moslim was.

Tijdens het zingen werd ik op de schouder geklopt door de predikant. Hij vroeg of ik ver­taling wenste en ging me voor naar een andere vrouw. Zij vertelde me over haar vader; deze bleek een uitzonderlijk man te zijn geweest. Hij was inmiddels overleden, maar zijn leven had op zijn kinderen en kleinkinderen grote indruk gemaakt. Allen waren werkzaam in het Koninkrijk van God.

Doodstraf

De preek ging die morgen over Hebreeën 12:1-3. Na de preek kondigde de predikant aan dat hij een minder goede boodschap had. Het was het verhaal dat de eerdergenoemde vrouw me had verteld. De predikant zei nadrukkelijk dat hij geen advies gaf, maar dat ieder voor zich moest beslissen wat te doen.

Volgens mijn vertaalster bezochten nogal wat moslims de kerk. Zij kwamen er graag. Lid waren ze niet; bekering tot het christendom is in Iran verboden: er staat de doodstraf op.

Na de mededeling werden enkele liederen gezongen ter bemoediging. Het waren vooral liederen waarin God werd beleden als de God van hemel en aarde, en waarin de kerkgangers hun vertrouwen in Hem bezongen. Er werd vooral aangedrongen op gebed en op trouw, indien nodig tot de dood.

Na de dienst sprak ik even door met de vrouw. Ze vroeg me daarbij uitdrukkelijk, ook uit naam van de predikant, om voorbede door christenen in Nederland. Ik vroeg of er in Iran christenen in de gevangenis zaten. Daarop zei ze dat er regelmatig leden van de gemeente worden opgepakt.

Het moge duidelijk zijn dat de nieuwe maatregel van de Iraanse regering niet alleen bedreigend is voor mensen die kerkdiensten bezoeken, maar ook voor voor­gangers. Zij zijn er namelijk verantwoordelijk voor dat de mensen die de diensten bezoeken als christen geregistreerd zijn.

Hierbij breng ik het verzoek uit Iran aan u over: laat er veel gebed voor Iraanse christenen zijn.

De auteur bezoekt geregeld Iran. Zijn naam is om veiligheidsredenen gefingeerd.