Niemand wil met Mus spelen. Pauw houdt graag zijn veren netjes, Flamingo vindt Mus te klein en zo gaat het door in ”Kom je met me spelen?” van illustrator Marieke ten Berge en schrijfster Corien Oranje. Tot Mus Mussemeisje ziet. Daarmee is het verhaal weinig opzienbarend, maar er zijn genoeg dingen die verrassen. De prachtig gekleurde dieren en vooral de regenboogstaart van Mus die net een plumeau lijkt. Het gebruik van alleen zwarte inktlijnen voor de rest van de tekening. Het originele perspectief bij de prent van de flamingo, dat alleen kop en poten laat zien. De humor in de tekst, die de auteur eigen is (als Mus ook flamingopoten wil: „Deze poten zijn nergens meer te koop. Dit waren de laatste.”). En toch is Oranje in dit lieve boek niet op haar sterkst. Misschien omdat de tekeningen er eerder waren dan de tekst?