Uit deze studie naar de rol van de Nederlandse politie in de Tweede Wereldoorlog blijkt dat een flink aantal rechercheurs van harte meewerkte aan de opsporing van Joden.

Het boek verhaalt ook over duistere randfiguren die de Duitsers inzetten, zoals de staatloze Wim Heinnecke. Met zijn niet-politiële ”Colonne Heinnecke” maakte hij in Amsterdam tussen maart en september 1943 maar liefst 4200 slachtoffers. Dat is bijna de helft van de in totaal 9000 verraden Joden in Nederland van wie de namen uit politiedossiers bekend zijn geworden.

Met een opmerkelijk fanatisme joegen de jagers –soms regelrecht criminele types, uit op gewin– hun groepen op tot hogere ‘productiecijfers’. Erger is dat andere politieagenten tegen mannen als Heinnecke op concurreerden in de jacht. Een prestigestrijd, waarmee ook nog eens ”kopgeld” viel te verdienen. Ook politiemannen streken immers per opgepakte Jood een premie op.

Ronduit ziekmakend zijn de verhalen van jagers die met name Joodse vrouwen onder druk zetten om mede-Joden aan te geven, hen zo de mogelijkheid gevend om hun eigen hachje te redden. Ook seksueel misbruik hoorde bij de dwangmiddelen. Diverse Joodse vrouwen vielen in die valkuil, bijvoorbeeld om hun familie te redden. Een aantal aangeefsters overleefde uiteindelijk, ondanks de inspanningen, de oorlog toch niet.

De zwarte pagina’s van de oorlog blijken telkens weer zwarter te zijn.

Boekgegevens

”Jodenjacht”, door Ad van Liempt en Jan H. Kompagnie (red.); uitg. Balans, Amsterdam, 2011; ISBN 978 94 600 3368 1; 352 blz.; € 19,95.