ChristenUnievoorzitter Peter Blokhuis, die in mei afscheid neemt van de partij, heeft zijn vertrek aangegrepen voor een terechte hartenkreet. In een interview met het Nederlands Dagblad zei hij dat ChristenUnie en SGP elkaar weer moeten opzoeken. De reacties waren uiteenlopend, maar het is al winst dat hierover wordt gesproken.

De samenwerking tussen de zogenoemde kleine christelijke partijen verkeert al langer in woelig vaarwater. Volstaan kan worden met het noemen van de treurig verlopen Senaatsverkiezingen in 2011. We kunnen echter niet blijven stilstaan bij de constatering dat het pijnlijk en verdrietig was. Christelijke politiek heeft toekomst en moet dus doorgaan. Christenen leven immers in een wereld die overwonnen is en tegelijk ten onder gaat. Het is tegen die achtergrond dat invulling gegeven moet worden aan de Bijbelse roeping in deze wereld.

Het is niet zinvol om lang te blijven hangen bij de wortels van deze politieke broedertwist. Het is een populair politiek tijdverdrijf om over schaduwen heen te springen. Laten christenen dat ook eens doen, om christelijke politiek te dienen en op te bouwen is het nodig de samenwerking te zoeken. De bekende uitspraak van Augustinus is daarbij een belangrijk uitgangspunt: „Ootmoed, ootmoed, ootmoed.”

Interessante ontwikkelingen

De praktijk in tal van gemeenten laat zien dat samenwerking realistisch is. Lang niet overal is het een kwestie van ”moeten”. Veel plaatsen kennen een lange en vruchtbare traditie van samenwerking tussen politici van Christen­Unie en SGP, al kennen we ook de recente breuken in jarenlange relaties.

Verder moeten we ons niets wijs laten maken. In de beeldvorming zijn we het misschien vaak oneens, maar in de praktijk valt dat nogal mee. Er zijn verschillen in accenten en stijl, maar onze drijfveren en doelen verschillen niet zo dramatisch als de media ons doen geloven. Voor een goede samenwerking is volledige overeenstemming ook niet nodig. Wel is nodig om gezamenlijk het belang van christelijke politiek te onderkennen, en elkaar én elkaars argumenten te leren kennen.

In dit licht zijn er landelijk interessante ontwikkelingen. De afgelopen jaren heeft zowel ChristenUnie als SGP, elk op een eigen manier, verantwoordelijkheid gedragen. Beide partijen hebben daarbij aan den lijve kunnen ondervinden hoe smal de marges zijn van christelijke politiek. Luisteren we daarbij wel écht naar elkaars overwegingen, waarbij op basis van dezelfde Bron blijkbaar verschillende keuzes gemaakt worden?

Bovendien is het nog maar de vraag of christelijke politiek leeft bij de gratie van realistische ideeën. Het beëindigen van de abortuspraktijk, het opdoeken van het zogenoemde homohuwelijk, zondagsrust; in het huidige tijdsgewricht zijn dit geen realistische idealen. En toch zijn ze niet verdwenen van de radar van christelijke politici. We mogen doelen nastreven die hoger zijn dan het menselijk gezien bereikbare.

Karikaturen

Christenen hebben elkaar nodig in de politiek. Een obstakel daarbij vormen de karikaturen van beide kanten. Zo zou ChristenUnie linksig zijn en de SGP rechts. Nu is dit voor seculiere partijen al een lastig onderscheid (is de PVV nu links of rechts?), voor christelijke partijen is het helemaal ondoenlijk. Belangrijkste kenmerk is immers de christelijke identiteit.

Karikaturen moeten we dus afbreken. Hoe? Door met elkaar te spreken, elkaar te bevragen op onze beweegredenen en keuzes, door hoofd- en bijzaken te onderscheiden. Ook door niet te kijken naar ons eigen imago, maar te vragen wat God in dezen van ons wil. Niet onze eigen belangen moeten het primaat krijgen, maar de eer van God en het heil van onze naaste.

Om vorm en inhoud te geven aan dit ideaal worden inmiddels verschillende initiatieven ontplooid. Ontmoeting is daarbij een speerpunt. Zo kunnen we ontdekken wat elkaar drijft, zonder uit elkaar te drijven.

Kunnen we het ons veroorloven om langer gescheiden op te trekken? Peilingen voorspellen dat de drie christelijke partijen samen op niet meer dan twintig zetels hoeven te rekenen. Er is een belevingscultuur waarbij individuele burgers vooral zoeken naar charisma. Dit gaat christenen niet voorbij; de binding aan een zuil wordt steeds minder ervaren.

Tegen die achtergrond is het noodzaak dat christenen zich verenigen. Voor ChristenUnie en SGP is de Bijbel veel meer dan een mooie bron van inspiratie. Het is een ankerpunt, een lamp voor onze voet. Als we uit vermeende behoudzucht achterom blijven kijken, raken we het spoor bijster. De bestemming voor een christen ligt verder dan dat wat voor ogen is.

De auteurs zijn respectievelijk Statenlid voor de ChristenUnie in de provincie Utrecht en burgerlid voor de SGP in Werkendam. Zij schrijven dit artikel op persoonlijke titel.