Onderzoekers van de universiteit van Otogo in Nieuw-Zeeland hebben vastgesteld dat overtuigde godlochenaars bewust of onbewust toch religieuzer worden naarmate ze met hun eigen levenseinde worden geconfronteerd. Onderzoeker Halberstadt leidt daaruit af dat godsdienstige gevoelens bij mensen een „onuitroeibaar menselijk verschijnsel” zijn.

De uitkomsten van het onderzoek weerspreken de door velen gekoesterde gedachte dat dood ook dood is. Die opvatting rechtvaardigt immers het moderne levensdevies: ”Wees jezelf, doe wat je wilt, maak er wat van en leef erop los”. Precies zoals de Bijbel het zegt: „Leven naar het goeddunken van hun hart.” Je behoeft dan immers aan niemand rekenschap te geven van je daden dan alleen aan jezelf. Er komt geen dag van afrekening.

Orthodoxe christenen kunnen soms het hoofd schudden als ze horen dat moderne mensen zo in het leven staan. Zij weten dat er meer is dan dit aardse bestaan. Sterker, dit tijdelijk leven is slechts het begin van een veel langer bestaan; een bestaan dat eeuwig duurt. Dat is hen van kinds af aan geleerd. De korte tijd hier op aarde is een voorbereidingstijd. Meer niet.

Dat weten orthodoxe christenen. Dat staat voor hen vast. Maar de klemmende vraag is of zij dat ook werkelijk geloven en er ook echt naar leven.

Dat ieder mens eenmaal moet sterven, daaraan twijfelt niemand. Dat geloven ze ook. De feiten zijn niet te ontkennen. Iedere dag zijn de rouwadvertenties in de krant daarvan een stille en tegelijk sprekende getuige.

Maar orthodoxe christenen leven niet naar hetgeen ze weten. Net als alle andere mensen doen ze alsof hun huis op aarde eeuwig zal bestaan.

Evenmin leven veel orthodoxe christenen daadwerkelijk naar hun wetenschap dat er straks met het sterven verantwoording zal moeten worden afgelegd en afgerekend zal worden. Die gedachte drukken ze weg. Daarin verschillen ze eigenlijk helemaal niet van atheïsten. Het enige verschil is dat ze die wetenschap harder ontkennen. Omdat ze beter dan godloochenaars beseffen dat wie hier op aarde zonder God leeft, straks ook zonder God verder zal moeten.

Die ontkenning komt vaak voort uit angst. De dood is inderdaad ontzaggelijk en angstaanjagend. Dat beseft ook de gelovige. Voor hem is hij de laatste vijand. Maar die vijand is wel overwonnen. Christus haalde door Zijn sterven en opstandig de prikkel uit de dood.

Juist mensen die Hem oprecht dienen, zijn in hun gedachten vaak bezig met het naderende sterven. Het geeft hun veel overdenking en vaak ook veel zorg. Terwijl juist zij die door Christus zijn gered met vreugde kunnen en mogen zingen:

Nu jaagt de dood geen angst meer aan, want alles, alles is voldaan. Een leven door de dood bereid, een leven tot in eeuwigheid.

Goede paasdagen.