Hoofdpersoon is een naamloze beer, van het type rechttoe-rechtaan. Niks knuffelig, hij is gewoon bruin en robuust. Het boek is een dialoog tussen de beer en achtereenvolgens enkele dieren, waarbij de beer steeds aan de ander vraagt of die zijn hoed heeft gezien. Het konijn gedraagt zich verdacht („Waarom vraag je zoiets raars? (…) En hou nou op met je gevraag”) en draagt op zijn hoofd iets opvallends. Pas later, als een hert hem vraagt hoe zijn hoed eruitziet (rood met een punt) realiseert de beer zich dat: „MIJN HOED! IK HEB MIJN HOED GEZIEN” knalt het op de volgende pagina.

Het zou jammer zijn om het eind van het boek tot in detail te vertellen. Klassen speelt in elk geval een prachtig spel en zorgt voor een herhaling van zetten. Waarschijnlijk vat niet elk kind meteen het slot en da’s eigenlijk maar goed ook. De kwijtgeraakte hoed zelf ontdekken is voor kinderen alleen al geweldig.

Het debuut van de Canadese Jon Klassen mag meteen op mijn favorietenlijstje. Vanwege de verstilde, natuurgetinte platen. Om de droogkomische humor, die nog sterker overkomt door alle wat stijve dieren met hun starende glazen oogjes. Om de fijntjes weergegeven emoties van de ogenschijnlijk onbewogen dieren. En vooral vanwege de geweldige clou, die niet helemaal politiek correct is omdat er een dier sneuvelt. Buiten het gezichtsveld van de lezer, dat wel.

Boekgegevens

”Ik wil mijn hoed terug, door Jon Klassen; uitg. Gottmer, Haarlem, 2012; ISBN 978 90 257 5095 4; 32 blz.; € 13,95.