Afwachten hoe de behandeling uitpakt
De boodschap dat hij longkanker had, zette zijn leven en dat van zijn gezin volledig op z’n kop. Aza Groen (63) uit Papendrecht is voor de tweede keer aan een serie chemokuren begonnen.
Het begon vorig jaar april met een steeds groter wordende bult in mijn hals, die almaar pijnlijker werd. Daar had ik geen goed gevoel bij. De huisarts stuurde me door naar het ziekenhuis. De uitslag van de echo was niet goed. Daarop is er een stukje uit de aangedane halsklier gehaald. Daar zaten verkeerde cellen in.
De internist stuurde me vervolgens door naar de longarts. Hij vreesde dat het een uitzaaiing was van longkanker. De CT-scan bevestigde inderdaad de diagnose: longkanker, uitgezaaid naar een klier in de hals en tussen beide longen. Daarnaast kreeg ik de boodschap dat dit een van de meest agressieve vormen van kanker is.
Die boodschap slaat de grond onder je voeten weg. Het is niet te zeggen wat dat voor impact heeft op jezelf en op je gezin. Er gaat een streep door jouw en hun leven. Het heeft me goed gedaan dat kort daarna de wijkpredikant en de huisarts op de stoep stonden. Eens temeer besef je dat je leven eindig is. Dat te aanvaarden is moeilijk, heel moeilijk. De ziekte die mij nu treft, is altijd voor anderen geweest. Je worstelt met de vraag hoe het zal aflopen.
Wat de behandeling betreft had ik eigenlijk geen keus. Vier weken na de boodschap dat ik kanker had, ben ik begonnen met om de drie weken een chemokuur via een infuus en tussendoor 35 bestralingen. Die combinatie zou de grootste kans op succes bieden.
Die kuur en de bestralingen heb ik redelijk doorstaan. Enkele dagen na de chemokuur was ik wel flink ziek, maar daarna krabbelde ik aardig op. Totdat de volgende chemokuur zich weer aandiende en het patroon zich herhaalde. Ik bleef wel erg moe. De bestralingen van hals en borst leverden pas later problemen op. De huid van het bestraalde gebied was verbrand en veranderde in rauw vlees. De bestralingen hebben ook een funeste uitwerking gehad op mijn halsspieren. Mijn rechterarm kan ik nog altijd niet goed omhoog krijgen.
Eind september vorig jaar wees een scan uit dat de behandeling succesvol was geweest. De bult in mijn hals was weg. Dat gaf de burger moed. Op straat herkenden veel mensen me niet meer. Ik was mijn haar kwijt en een flink aantal kilo’s lichter. Sommige mensen proberen je dan te ontwijken. Voor anderen is de confrontatie best heftig.
Begin februari kwam de bult in mijn hals weer opzetten. Opnieuw had de uitgezaaide longkanker toegeslagen. Weer had ik geen andere keus dan aan de chemo te gaan. Dat werden nu pillen. Na de eerste week ben ik volledig ingestort en heb bijna een week in het ziekenhuis gelegen. Na drie weken rust ben ik de tweede kuur met chemopillen gestart, nu in een wat lagere dosering. Hoe dat uitpakt, moet ik afwachten.
