Regelmatig ligt een lijstje op tafel met namen van jongens of meisjes die niet meer op catechisatie komen, of zelfs niet meer in de kerk. Het zou me zelfs niet verbazen als u bedacht heeft dat het goed zou zijn om het artikel van vorige week op de volgende kerkenraadsvergadering te bespreken.

Onze grenzeloze wifi-generatie verdient aandacht. Er is veel verleiding. Het valt niet mee om jong te zijn in 2012. Ze leven in de wereld die onze generatie heeft gecreëerd. Bovendien, wie zal een reine geven uit een onreine? Zondige ouders brengen zondige kinderen voort. Als dit gezegd is valt het gesprek stil. We keren tot onszelf in, kijken elkaar nog eens aan, en gaan over naar het volgende agendapunt. Aan het einde van de vergadering worden ze in warme bewoordingen nog eens extra opgedragen aan de troon van Gods genade. Daarvan moeten we het verwachten als het gaat over onze kinderen. Van Gods trouw van geslacht tot geslacht.

Hier zou ik ook kunnen stoppen. En dan zijn er belangrijke dingen gezegd over de donkerheid der tijden. Dan is het belangrijkste gebeurd. We hebben de nood van onze kinderen bij de Heere gebracht. En verder. Ja wat verder? Staan we machteloos?

Huisbezoek

Misschien moeten we ook gewoon wat doen. Met het oog naar Boven een stapje verder gaan. Juist ook voor jongeren die zich nog wel verbonden weten met de gemeente. Ik hoop dat de mix van vragen en suggesties hieronder kan helpen om het denken over concrete stappen op gang te brengen.

Eerst een gespreksvraag: Wat kunnen we doen om jongeren duidelijker te laten merken dat ze welkom zijn in de gemeente? Wat willen we doen of toelaten om de jeugd te laten weten dat ze er helemaal erbij horen? In een gezin laat je ook wel eens dingen toe die van jou niet hoeven. Je doet ook wel eens iets omdat je weet dat je jongens dat nu eenmaal geweldig vinden. Een beetje jezelf wegcijferen. Zonder de kern van het kerk-zijn uit het oog te verliezen, uiteraard.

Dan een suggestie. Het lijkt me anno 2012 de hoogste tijd om jongeren vanaf 18, 19 jaar individueel huisbezoek aan te bieden. Dat is een aanslag op de tijd van toch al drukke ambtsdragers. Laat ik daarom een tip geven om tijd te besparen. Doe alle huisbezoeken bij alleenstaanden in de gemeente voortaan alleen. Ik weet dat veel oudere alleenstaanden dat fijner vinden. Er is meer balans in het gesprek. En het levert veel tijd op.

Nog een suggestie. Onderzoek als catecheet of predikant eens welke kansen bijvoorbeeld e-mail en Twitter bieden om met jongeren te communiceren. Het uitzoeken en in praktijk brengen daarvan kost misschien wel even wat moeite, maar niemand minder dan Paulus moest ook de Areopagus beklimmen om zijn gehoor te kunnen bereiken.

Barbecue

Ten slotte nog een vraag. Iedereen binnen de kerkenraad heeft zijn eigen talenten van God gekregen. Het oor is niet het oog, en de hand is niet de voet. Functioneert 1 Korinthe 12 werkelijk binnen het college? Is het bespreekbaar dat niet iedere ambtsdrager voor alles geschikt is? Of moet de neus gaan luisteren naar jonge mensen, omdat hij nu eenmaal verder vooruitsteekt dan het oor? Moeten de handen met de jongens in gesprek gaan, omdat ze groter zijn dan de mond? Het zou voor de hele gemeente een zegen zijn als we onze schroom en hoogmoed zouden afleggen en de verschillende gaven openlijk zouden kunnen benoemen en gebruiken.

Misschien maakt u zich bezorgd: jeugdouderling, Twitter, barbecue, allemaal veranderingen. Waar loopt dat op uit? Het lijkt het veiligste als we alles bij het oude houden. U vergist zich. De wereld houdt het ook niet bij het oude. Doordat de omgeving, de wereld van de jongeren, verandert, veranderen oude gewoonten van betekenis. In een kantelende wereld is alles strikt bij het oude houden net zo goed een hellend vlak: je glijdt bij je jongeren vandaan. Houd onwrikbaar en getrouw de wacht bij de kern van het geloof, maar blijf nadenken en beweeg waar het kan, eens een beetje mee. Als onze vaderen alles bij het oude hadden gehouden, was er nu geen kerkblad geweest, geen jeugdvereniging, geen microfoon of kerktelefoon en geen kinderoppas tijdens de dienst, om maar eens iets te noemen.

De dienst van God vraagt geen angstige, bezorgde mensen, maar wijze en vastberaden persoonlijkheden, die weten wat het is om het pand te bewaren en tegelijk de jood een jood te zijn, de Griek een Griek, een jongere een jongere.

Reageren? welbeschouwd@refdag.nl