Het is anno 2012 afgelopen met de slagkracht van de christelijke politiek. Het CDA staat ondanks het herbronnen van de partij historisch laag in de peilingen. De ChristenUnie heeft de grenzen van haar kiezerspotentieel bereikt en blijft structureel hangen op vijf of zes zetels. Het enige lichtpuntje is de SGP. Deze partij, die nu twee zetels bezet in de Tweede Kamer, staat steevast in de peilingen op drie zetels.

De optelsom is even triest als simpel: gezamenlijk hebben de drie christelijke partijen nog geen dertig zetels. CDA, CU en SGP zijn even groot als de VVD.

Ronduit zorgelijk is de positie van de christendemocratie in Nederland. Al maandenlang staat de ooit grootste volkspartij van Nederland in de peilingen op verlies.

In een eerder stadium konden de christendemocraten nog volstaan met de boodschap de partij eerst van hernieuwde electorale bagage te willen voorzien, om daarna de juiste man als gezicht van het CDA te lanceren. Inmiddels lijkt het erop dat de lijsttrekkersverkiezing naar voren zal moeten worden gehaald wil men als partij überhaupt overleven.

Het water staat menig CDA’er tot aan de lippen. Langer wachten doet de levensvatbaarheid van partij meer kwaad dan goed. Het CDA dient op korte termijn, evenals de PvdA nu doet, over te gaan tot het kiezen van een lijstaanvoerder. Dit dient eerder te gebeuren dan pas in 2015, wanneer er opnieuw landelijke verkiezingen worden gehouden.

Revolutie

Met het voorgaande zijn we er echter niet. Nederland wordt geconfronteerd met de meest agressieve vorm van secularisme die je maar kunt bedenken. Heilige huisjes van de aanhangers van het joods-christelijke erfgoed in dit land worden met wortel en tak uitgeroeid. Het gelijkheidsdenken kent inmiddels vertakkingen tot in alle uithoeken van de samen­leving, de biblebelt incluis.

Ondertussen worden er ferme atheïstische tikken uitgedeeld. Te denken valt aan het verder verruimen van de euthanasiepraktijk en de moordklinieken van de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde.

Niet-reanimatiebandjes hebben hun ingang gevonden in nota bene ziekenhuizen. Scholen zijn niet langer vrij om in hun lessen leerlingen voor te houden dat seksueel verkeer principieel alleen is toegestaan tussen een man en een vrouw. Onder druk van de homolobby wordt hard gewerkt om van Nederland een roze eenheidsworst te maken.

Het nieuwe gelijkheidsdenken is doordrenkt met dogma’s. Het historisch bewustzijn is verdwenen. Het wordt simpelweg uit de leerboekjes verwijderd. Op publiek terrein mag ik gelijkheid, vrijheid en broederschap uitdragen, mits ik maar zwijg over Jezus.

Het is hoog tijd om op de rem te gaan staan. Dat is niet vrijblijvend. Tegen de seculiere gelijkheidsrevolutie het Evangelie!

Volkspartij

Het kan niet anders dan dat de christelijke politiek beseft dat het vijf voor twaalf is. Hoe jammerlijk ook, de tijden dat het CDA veertig of meer zetels scoorde liggen achter ons. Alhoewel een aansprekend boegbeeld natuurlijk veel goed zou kunnen maken.

We moeten reëel zijn: drie christelijke partijen is te veel van het goede in dit geseculariseerde heidense land. Los van de verschillende ontstaansgeschiedenissen van CDA, CU en de SGP, liggen de partijen programmatisch niet zo heel ver uit elkaar. Innige samenwerking ligt dan ook voor de hand.

Wat mij betreft kan het twee kanten op. Als het CDA niet op eigen kracht in staat zal blijken de weg omhoog te vinden, dienen er rondetafelgesprekken te worden georganiseerd door vertegenwoordigers van het CDA, de CU en de SGP. Mogelijk monden de gesprekken uit in een brede, christelijk sociale conservatieve volkspartij.

Dit betekent wel dat de drie confessionele partijen over de eigen schaduw heen moeten stappen. Zij dienen te beseffen dat we elkaar anno 2102 hard nodig hebben. Er is meer dat ons bindt dan dat ons scheidt.

Het klinkt radicaal, maar het mag radicaal: nieuwe werkelijkheden vragen om een nieuwe invulling van de christelijke politiek. Het voorgaande is onvermijdelijk. In zo’n geval is het beter op de omstandigheden in te spelen dan hijgerig achter de seculiere feiten aan te lopen.

De auteur is publicist en lid van het CDA.