Commentaar: Wisselende fronten
Een christen moet zich in deze wereld antithetisch opstellen. Christelijke staatslieden uit de 19e en het begin van de 20e eeuw hebben dat altijd met nadruk gesteld, de bekende Groen van Prinsterer voorop. Tegen de tijdgeest van revolutie stelde hij het Evangelie. “Wie Christus volgt, kan niet anders dan strijden tegen het modernisme. Een christen is immers niet van deze wereld.”
Wie de geschiedenis overziet, constateert dat er altijd belagers waren - gemunt op de ondergang van kerk en geloof. Soms sloeg de vijand bruut toe door zich met geweld te keren tegen aanhangers van het christelijk geloof. Soms ging hij geraffineerd te werk en ondermijnde het gezag van Bijbel, kerk en geloof sluipende. Maar nooit was er een moment van werkelijke rust. De Boze duldt de Rechtvaardige niet naast zich.
Niet alleen de tactiek van de vijand van het christelijk geloof kan verschillen maar ook zijn gedaante. De fronten kunnen verschuiven. De apostelen hebben in de eerste jaren van de vroege kerk gestreden tegen het judaïsme, de stroming binnen de kerk die zoveel mogelijk vast wilden houden aan de joodse wetten. Lees de apostolische brieven maar. Hoe fulmineerde Paulus niet tegen de Galaten die zich weer dienstbaar wilden maken aan de Thora. Pas later, als de apostel Johannes hoogbejaard is vormt de Romeinse staat het font. Die wilde met het zwaard de kerk uitroeien.
In later eeuwen werd de roomse kerk een groot gevaar en in de 17e eeuw was dat het remonstrantisme. Aan het eind van de 18e eeuw kreeg de geest van ongeloof en revolutie steeds meer vat op de samenleving en de kerk. Met als gevolg dat er theologen opstonden die de Bijbel reduceerden tot een bundel vol mooie verhalen zonder dat deze betrouwbaar en gezaghebbend waren.
Er is dus sprake van wisselende fronten waar de kerk en de christen zich primair op moeten richten. Daarmee is niet gezegd dat de oude gedaanten geheel zijn verdwenen. Ook vandaag de dag zijn Rome, de remonstrant en de revolutionair nog actief. Maar de vraag is wie in de actuele situatie het grootste gevaar vormt?
Onmiskenbaar is het zo dat wereldwijd gezien de islam een reële bedreiging vormt, actiever en gevaarlijker dan bijvoorbeeld het rooms katholicisme. Iedereen die de internationale situatie in ogenschouw neemt, kan zich zorgen maken over de groei van het mohammedanisme.
Toch is dat niet het meest bedreigende front in ons eigen land. Natuurlijk is het van belang alert te zijn. Maar het is een misvatting te denken, zoals de PVV doet, dat de ongeveer 1 miljoen moslims in ons land op dit moment de grootste bedreiging voor onze samenleving vormen.
Veel ernstiger is de toenemende secularisatie. Mensen die aan God noch gebod doen vormen in ons land een meerderheid en krijgen het steeds meer voor het zeggen. Daarbij groeit binnen die groep een echt anti-godsdienstige stemming. Dat seculiere denken, dat zich echt vijandig opstelt tegenover het christendom, is vandaag de dag het echte front. Zonder te willen zeggen dat oude vijanden ongevaarlijk zijn geworden, staan ze wel pas in de tweede of derde linie. De werkelijke strijd van kerk en christen moet nu gevoerd worden met het anti-godsdienstige denken. Daar dreigt het grootste gevaar.