Valentijn heeft vioolles. Volgens de juf moet hij op zijn derde vinger letten, maar „verder gaat het al heel goed!” Nou, dat blijkt uit het verhaal. Als het ventje de viool aan zijn kin zet en met de strijkstok de snaren beroert deinzen mens en dier terug. Toch speelt hij niet tevergeefs – zo slaat bijvoorbeeld een draak op de vlucht. Valentijn mag met een van de draak geredde ridder mee en verjaagt de belegeraars van een kasteel. Vooral de platen laten dit boek opvallen. Ze zijn zó herkenbaar middeleeuws in een typisch Hopmanjasje. Zwierig, luchtig, uitgesproken. Van gedetailleerde landerijen tot een vanuit een verrassend perspectief getekende draak. Goed kijken is heel aangenaam en loont ook nog: anders zou je zomaar de oordopjes over het hoofd zien die hun nut bewijzen als Valentijn tot slot voor de koning en de koningin mag spelen.