Dit vergezicht is al eens werkelijkheid geweest. Tijdens het totalitaire Hitler­regime in Duitsland was het gezin het laatste bastion van godsvrucht. Het laatste reservaat waar niet de ideologie, maar het geloof kon ademen. Luthers vergezicht krijgt ook in onze tijd tastbaar gestalte. Politiek en samenleving kennen geen enkel respect meer voor instituties. Of het nu gaat om de rechterlijke macht, het Koninklijk Huis of de Raad van State. Allemaal elitair en losgezongen van het gezonde volksgevoel. Ook de kerk wordt onder deze afgekeurde instituties geschaard.

Er is vaker geconstateerd dat het geloof naar het privédomein wordt verdreven. Het is goed om erop voorbereid te zijn dat in het huidige tijdsgewricht het beleid van de seculieren niet bij de kerkmuren stopt. Zoals de seculiere controleurs zich inmiddels hebben genesteld op het achterste bankje in reformatorische klaslokalen, zullen zij zich ook melden in de consistorie. Het kindermisbruik in de Rooms-Katholieke Kerk maakt het claimen van een eigen, staatsvrije ruimte helaas niet eenvoudiger. „Er zal geen publieke preekstoel meer zijn.”

Dan zijn inderdaad onze gezinnen het enige en laatste bastion van godsvrucht. Alleen daar zullen onze kinderen het geloof in Christus kunnen ademen. Dit is geen doemdenken. In de politiek is er een zeer militante paarse meerderheid. Ik zie het als een zegen dat de bijzondere positie van de SGP een zekere rem vormt en fungeert als weerhouder. Maar soms vrees ik dat deze ‘meevaller’ ons zicht op de werkelijkheid vertroebelt. Wij worden toch niet van Hogerhand met blindheid geslagen?

Als het gezin het laatste reservaat is waar onze kinderen het geloof kunnen ademen, moeten wij het gezin met hand en tand verdedigen en versterken. Hoe is het dan in vredesnaam mogelijk dat in reformatorische kring de verantwoordelijkheid van ouders voor de opvoeding steeds verder wordt uitgekleed? Het vrijwillig uit huis plaatsen van kinderen om betaalde arbeid van beide ouders mogelijk te maken, is geen probleem meer. Onze auto lenen we niet aan een vreemde uit, maar onze kinderen en hun ziel dragen we zomaar aan derden over. Omdat een huurwoning te min is? Een opfrisser: uw huis vergaat, uw kind niet.

Ook in de gereformeerde gezindte wil men man zijn of wil men vrouw zijn. Daar bestaan zelfs cursussen voor. Maar de hoogste roeping van een man en een vrouw is het vader- en moederschap. Laten we eerlijk zijn, dit besef is compleet zoek onder ons. En we hebben helaas geen Luther meer die de Bijbel laat spreken. Wij stumpers moeten het doen met predikanten en ouderlingen die zich slechts bezighouden met poppenzonden. Spreken over het moederschap is taboe geworden. Zelfs op de kansel.

Seculiere filosofen willen niets liever dan onze kinderen zo snel mogelijk invoegen in de moderne maatschappij. Zij mogen onze kinderen niet krijgen! Laten we elkaar wakker schudden. Op dit punt moeten we binnen de gereformeerde gezindte méér polariseren. Waar zijn de predikanten en kerkenraden die ouders liefdevol op het matje roepen als ze hun kroost naar de kinderopvang brengen? Het gaat tenslotte om de kinderen die God aan óns heeft toevertrouwd.

Wij bezinnen ons drie slagen in de rondte over de toekomst van de gereformeerde gezindte. Die toekomst staat of valt echter met de ontwikkeling van het gereformeerde gezin.

De auteur is beleidsmedewerker voor de SGP-fractie in de Tweede Kamer. Reageren aan scribent? gedachtegoed@refdag.nl