Sneeuwkristallen danken hun opvallende symmetrische vorm aan de bijzondere eigenschappen van het watermolecuul. Daardoor vormen watermoleculen tijdens het bevriezen structuren met een zo laag mogelijke energie: zeshoekige symmetrische kristallen. De zesbenige sterachtige kristallen groeien in lucht die warmer is dan -3 graden Celsius. Tussen -3 en -10 graden Celsius ontstaat sneeuw die bestaat uit kleine prisma’s. Tussen -10 en -22 graden Celsius zijn het weer kleine sterren, en bij nog lagere temperaturen vormen zich weer prisma’s. Dit proces van kristalgroei is erg complex en grotendeels onbegrepen.

Sommige evolutionisten claimen dat sneeuwkristallen laten zien dat orde spontaan kan ontstaan uit wanorde, en complexe structuren uit eenvoudige; alleen op basis van de eigenschappen van de stoffen. Dat betekent dat er leven zou zijn ontstaan uit simpele moleculen die zichzelf organiseren tot complexe informatiedragende structuren –zoals DNA– en ten slotte tot de eerste levende cel.

Maar die vlieger gaat niet op, beargumenteert Tampier. „Kristallen zijn geen levende cellen; ze ontstaan slechts door de onttrekking van warmte aan water. Het zijn en blijven dode structuren die niet meer informatie bevatten dan de fysische eigenschappen van het watermolecuul.”

Anders dan bij de sneeuwvlok is leven volgens de evolutie tot stand gekomen door toevoeging van warmte. Ook maakt leven het spontaan ontstaan van informatie noodzakelijk: DNA met gecodeerde gegevens die essentieel zijn voor de inwendige organisatie en voor de reproductie van de cel. „De specifieke organisatie van eiwitten en DNA wordt niet veroorzaakt door de eigenschappen van de bouwstenen –aminozuren en nucleotiden– maar lijkt meer op een intelligent proces waarbij met inkt letters en woorden geschreven worden op papier.” Tampier concludeert dat er geen enkele analogie bestaat tussen sneeuwkristallen en de vele malen complexere levende organismen.