Dat zijn natuurlijk daden die absoluut niet door de beugel kunnen en het Syrische regime zo langzamerhand elke vorm van legitimiteit ontnemen.

Maar wat gebeurt er nu in werkelijkheid? Voor het dodental gaan we vooralsnog uit van schattingen van de Verenigde Naties. Die reppen inmiddels van meer dan 6000 dodelijke slachtoffers. Maar waar zijn die cijfers op gebaseerd? Veelal op berichten van het Syrisch Observatorium voor de Mensenrechten, een oppositiebeweging die in Londen haar hoofdkwartier heeft. Of de aantallen van die club betrouwbaar zijn, is natuurlijk de vraag.

En wat te denken van verhalen van Syrische christenen in Homs, die melden dat islamitische bendes de boel onveilig maken in de stad en dat het optreden van het regeringsleger voornamelijk tegen deze groeperingen is gericht? Dat zou de regering juist een excuus verschaffen om met zo veel geweld de orde in het land te herstellen.

Kortom, we weten eigenlijk maar nauwelijks wat er écht in Syrië gaande is. Dat het regime excessief geweld tegen de bevolking gebruikt, is wel duidelijk. Dat er veel doden vallen, staat ook buiten kijf. Maar welke duistere krachten allemaal achter de schermen om macht en invloed in het onrustige Arabische land strijden is allerminst helder.

De internationale gemeenschap worstelt klaarblijkelijk met hetzelfde probleem. De wereld weet niet goed wat er in Syrië gebeurt, en weet al helemaal niet wat ze met de situatie aan moet.

De regering van president Bashar al-Assad moet opstappen, klinkt het resoluut uit de monden van de meeste westerse regeringen. Toegegeven, het regime in Damascus grossiert in gruweldaden – nu, en in het verleden.

Maar over wat er na het tijdperk-Assad in Syrië moet gebeuren, zwijgen de westerse monden in diverse talen. Dat hebben we vaker meegemaakt.

Meer democratie, klinkt het hier en daar aarzelend. Alsof de stem van het volk het einde van alle tegenspraak is.

Hoewel, misschien is dat laatste inderdaad soms wel het geval. Een aantal recente voorbeelden lijkt die stelling immers te onderschrijven.

Neem Egypte en Tunesië. Of de Gazastrook. Daar hadden ingrijpende omwentelingen plaats. Fundamentalistische bewegingen en partijen kregen –na al dan niet eerlijk verlopen verkiezingen– de macht in handen.

De stem van het volk had gesproken. Democratie pur sang. Daar konden we als westerse mogendheden weinig van zeggen. Dan zullen we ook moeten accepteren dat die stem van het volk in deze gevallen ook het einde van alle tegenspraak is – letterlijk. Want de politieke islam laat nu eenmaal weinig ruimte voor andersdenkenden. Is dat dan de oplossing voor Syrië?

Terug naar de toestand in Syrië. Een definitief oordeel over de gebeurtenissen in dat land past slechts wanneer we precies weten wat daar gebeurt.