„Vroeger was er rust en respect. Ik kreeg waardering voor mijn werk. Nu niet meer. Ik werk al twaalf jaar voor een schoonmaakbedrijf in een hotel, 36 uur per week. De laatste jaren werken ze veel met uitzendkrachten uit Polen. Het werk wordt nu vaak gedaan door mensen met minder ervaring dan ik.

Het werk wordt anders. De relatie met de werkgever is veel minder. Vroeger had ik het gevoel: dit is mijn hotel. Nu heb ik dat niet meer. De directie ken ik niet, die komen alleen praten over reorganisatie. Dit jaar ga ik 1400 euro verdienen, vorig jaar was dat nog 1600. Mijn vrouw werkt een paar dagen in de zorg, maar ze verdient hetzelfde als ik, terwijl ik een hele week werk. Ik weet nu nog niet of ik er dit jaar van kan rondkomen, ik kan in elk geval niet meer sparen.

Gelukkig heb ik een vast contract, maar veel kamermeisjes hebben noodcontracten. Voor hen is de situatie nog veel erger. Vroeger kregen ze bijvoorbeeld twintig kamers te doen, nu nog maar zestien. En als er dan een keer wel twintig kamers gedaan moeten worden, dan laten ze dat door een uitzendkracht doen. De kamermeisjes durven hier niet te komen, dan weten ze zeker dat ze helemaal geen kamer meer krijgen. Daarom ben ik gegaan. Ik heb nog nooit gestaakt. Op donderdag pas ik altijd op mijn zoontje, eigenlijk staak ik nu dus niet. Dit is mijn vrije dag. Maar ik ben gekomen voor die anderen. Om hen te steunen.”

Lees ook: Schoonmaker: Dat we hier zijn, heb echt wel z’n reden